Een duivelse Bad Trip

Wat is er te verwachten van een boek met bijna 700 pagina’s en de illustere titel Een stad, een meisje en de duivel? Veel toch denk je, maar het kan dan in uitwerking dan ook veel te veel zijn.

In dit enorme verhaal, wat je een ‘familie-epos’ zou kunnen noemen, gezien de familie lijn die is te volgen, komen de verhaallijnen van diverse familieleden aan bod. Over een tijdsbestek van bijna 100 jaar waarin zowel de Eerste Wereldoorlog als de Tweede een kleine rol spelen, spreken vier generaties.
Grotendeels gaat het over de mannen en vrouwen, die in lijn met elkaar verbonden zijn, waarvan de vrouwen zijn vervloekt. Magdalena, Lucie, Freye en Jessie, vier generaties die moeten leven met die vloek, evenals de mannen in hun leven die er ook door worden beïnvloed.

Onder het mom van de vloek krijgen we in dit boek te maken met magische vormen. Zo laat de duivel zich regelmatig zien, maar krijgt ook de fabel van de Roggebuk een centrale plaats in het verhaal. Het monster dat zich beweegt op de bodem van de Trave, zich tegoed doent aan maagden tot een held het laatste offer redt. Tevens zijn er gebeurtenissen die nogal zweverig zijn, tot letterlijk zweven aan toe.
De aantrekkingskracht van de Trave komt steeds terug, de vervloekte vrouwen blijven zich aangetrokken voelen tot dit water.

Tot zover een redelijk duidelijk verhaal.

Helaas heeft de schrijfster te veel in 1 boek willen stoppen. Kleuren, oogopslagen, wimpers, blauwe ogen, rode lippen, rode nagels, het zijn terugkerende motieven, maar waarom? Met welk doel? Daarnaast zit er nog zoveel meer in, vermengd met een overdaad aan poëtische zinnen waar de boodschap aan ten onder gaat. Naast die overdaad is het hele boek een grote psychedelische trip. Massaal gebruik van alle verdovende middelen komen regelmatig voorbij, roken en alcohol, coke, morfine, heroïne, met alle ziekelijke toestanden tot gevolg. Niemand functioneert normaal, dat ze elkaar slaan en schoppen is aan de orde van de dag. Het is een grote depressie.

De sprongen in de tijd zijn alles behalve chronologisch, daar is nog over heen te stappen als het verhaal rondom de personages een beetje duidelijk is. Helaas, ontwikkeling is er niet in te vinden, tenzij je de teloorgang van de personages kan zien als een vorm van negatieve ontwikkeling.

Hopende op een openbaring of een opleving in het verhaal op het einde, of een afrondend geheel waardoor alles op zijn plek valt, was teveel gevraagd. Ook het einde is even erg als de rest van het boek. De mate van 'bad tripping' zet nog even door als alle sprookjes nog even verknipt langs komen, alle autoruiten worden vernield en de boel in de fik gestoken tijdens een orgie van misbruik van dope.

Het had zo mooi kunnen zijn, het werd het niet.