Traag begin, maar toch nog verrassend op het einde

Sophie Kinsella is bekend door haar Shopaholic serie, waar rare gebeurtenissen elkaar opvolgen en hilarische momenten opleveren. Maar ze schrijft ook op zichzelf staande boeken en Verras me is er een van.

In tegenstelling tot andere boeken draait het deze keer niet om een single dame die in de problemen raakt, maar is het juist een jong echtpaar wat te horen krijgt dat ze nog lang en gelukkig zullen leven. Gelijk schieten ze in de stress, nog 68 jaar samen? Hoe gaan ze dat vol houden? Ze besluiten elkaar te gaan verrassen. Maar zoals de buurvrouw zegt “verrassingen zijn niet leuk”, blijken de verrassingen ook niet helemaal uit te pakken zoals ze bedoeld zijn.

Hoofdpersoon Sylvie leeft als een prinses. Ze heeft een baan bij een eenvoudig museum, waar ze nogal achter lopen qua moderniteit, ze heeft een geweldige man en een heerlijke tweeling. Het enige drama wat ze ooit heeft meegemaakt was de dood van haar vader. “pappie” zoals ze hem steevast noemt is haar held, de geweldigste man die ooit heeft geleefd.

Als een van de verrassingen iets in gang zet, komen er barstjes in het perfecte leven van Sylvie. Dan besluit ze het heft in eigen hand te nemen om te redden wat er te redden valt.

Het boek heeft een flinke aanloop nodig. Het verhaal wordt verteld vanuit Sylvie, die in het begin niet echt daadkrachtig overkomt. Het feit dat ze op haar 32e haar ouders nog pappie en mammie noemt is nogal irritant en komt te vaak voor, het lijkt geen enkel nut te hebben. Is dit een bewuste keus om het zo te doen?

Gelukkig veranderd het halverwege het boek wat. Er komt een wat spanning in. Het is duidelijk dat er iets niet klopt. Sylvie veranderd en dat is een verademing, ze onderneemt dingen en lijkt haar verleden van zich af te schudden en verantwoordelijkheid te nemen. Het verhaal komt op gang, puzzel stukjes vallen op z'n plek en zo wordt het boek op de valreep nog gered.