De dagboeken wijzen de weg

Louise is in de negentig en is bezig langzaam te verdwijnen. Ze doet alsof ze gek en doof is, maar ondertussen is ze ontzettend kien en hoort alles.
In het tehuis waar ze woont manipuleert ze wat ze kan.
Als er op een dag een pakket wordt bezorgd, met dagboeken die ze zelf ooit heeft geschreven, moet ze haar verleden onder ogen zien. Haar favoriete verzorger Fabio leest ze aan haat voor.

Het is een prachtig verhaal. De wisselende verhaallijnen tussen heden en de dagboekfragmenten over het verleden zijn heerlijk om te lezen. De humor die in het verhaal zit afgezet tegen de tragedie uit het verleden brengt het boek in een balans.
Maarten Vaartmeijer weet poëtische zinnen te verwerken in het verhaal over Louise, waardoor Louise nog meer gaat leven:

"...dan had ik misschien nog kunnen lopen en reisjes kunnen maken naar plaatsen waar ik snippers van mijn ziel heb verloren. Nu jaag ik ze op de droomfiets na en moet ik ze in gedachten aan elkaar lijmen. De dagboeken wijzen me de weg, ze weten waar ik moet zijn, waar de stukjes liggen. Ik weet niet of ik ze allemaal zal vinden, mijn ziel is op veel prachtig dierbare en onmenselijke oorden verknipt, maar ik verwacht niets en ben met weinig tevreden."

"Ik ben de koningin der acteurs, de grootmeester van de Bühne. Niemand heeft zo lang en glansrijk geacteerd als ik. Op dit moment schitter ik in mijn laatste voorstelling. Over een paar weken zal het doek vallen en verdwijnt LouiseVeldman naar de eeuwige jachtvelden."

Een boek met meerdere lagen. Het gaat over ouderdom, leven in een tehuis, leven met een verleden, moeder/zoon verhouding, maar ook opgroeien in een arm gezin, overleven in de Tweede Wereld Oorlog, verlies en liefde, doorzettingsvermorgen en veerkracht.
Knap hoe dat allemaal verweven is in dit verhaal en dan zo geschreven dat eenmaal begonnen met lezen het niet eenvoudig is om een leespauze in te lassen.
Een heerlijk boek om te lezen en om nog lang van na te genieten als het uit is.