Niet helemaal een boek om in te duiken

In het boek 'Zwemmen met haaien' wordt je eigenlijk gelijk in het diepe gegooid. Je begint gelijk met de situatie die de hoofdpersonen voor het leven hebben gevormd en de oorzaak zijn waardoor bepaalde mensen zijn waar ze zijn. Het is fijn om gelijk zo in het verhaal te zitten zodat je niet al teveel met vragen begint. Helaas lukt het de auteur dan niet om je helemaal in het verhaal mee te nemen. Het verhaal wordt verteld door Maeve, een 30-jarige zeebioloog en gespecialiseerd op haaien. Door middel van flashbacks en gedachtes vertelt ze hoe ze de afgelopen 18 jaar het beleefd. Het verhaal wordt echter erg afstandelijk verteld, waardoor je geen band met de hoofdpersoon kunt opbouwen.

Door de ogen Maeve leer je de andere personages kennen en hen kun je juist veel beter in je hart sluiten. Tijdens het lezen merk je echt dat Maeve diepe gevoelens voor hen heeft en ook zeker ontwikkelt dat Daniel, Hazel en alle anderen aan het einde ook een plekje in jouw hart hebben. Alle personages hebben veel meegemaakt, maar soms sloeg de auteur een beetje door in het schetsen van heftige situaties. Niemand houdt een ouder over. Geloofwaardig? Niet echt!

De auteur bouwt het hele verhaal op naar een mooi einde, maar besloot op het laatst toch een hele andere en vooral onlogische weg in te gaan. Alsof ze toch niet zo voorspelbaar wilde zijn en een ander einde uit de hoge hoed heeft getoverd. Om spoilers te voorkomen worden hier geen namen genoemd, maar ze past absoluut bij de persoon met wie Maeve uiteindelijk is geëindigd. Jammer!

'Zwemmen met haaien' is een fijn verhaal voor tussendoor, waarbij je tussendoor ook iets nuttigs leert over haaien. Helaas zorgt de afstandelijke schrijfstijl en het einde dat dit voor mij geen toppertje is geworden.