Een onderwater-Indiana Jones gevoel

Het verhaal begint in een herkenbare setting waarbij de verschillen tussen de twee hoofdpersonages meteen duidelijk worden. Shantea is impulsiever, toont weinig angsten en reageert fel op de pestkop van de school. Tom is wat gereserveerder en minder zelfverzekerd, waardoor de twee elkaar mooi aanvullen en een leuk duo vormen.

Al vroeg in het boek gebeuren er vreemde dingen met Tom. Zo kan hij de gedachten van zijn klasgenoot horen en krijgt hij een vissenhuid wanneer het regent. Dit wekt nieuwsgierigheid, natuurlijk vraag je je af hoe dat precies zit. Na het lezen van de flaptekst weet je al dat Tom onderdeel is van een onderwatervolk en het duurt gelukkig niet te lang voordat ze daar aankomen. Met sfeervolle beschrijvingen toont Bijman de onderwaterstad Anumoria aan de lezers. Dit gebeurt met zo veel detail dat je de wereld helder voor je kunt zien, zonder dat er een gevoel van ongeloof gaat knagen.
Doordat de setting zo sfeervol is en je graag wilt weten wat Anumoria nog meer te bieden heeft, lees het boek lekker weg. De personages die worden geïntroduceerd verschillen erg van elkaar, in zowel uiterlijke kenmerken als karakters. Dit zorgt voor een fijne diversiteit.

De avontuurlijke aspecten zoals het ontdekken van een nieuwe wereld en het doen van proeven en het overwinnen van obstakels om legendarische parels in handen te krijgen, zorgt een beetje voor een onderwater-Indiana Jones gevoel. Wel miste de sfeer die in het begin zo goed omschreven was een beetje in deze actiescènes. Doordat er een focus lag op de handelingen die werden uitgevoerd doofde ‘de magie’ een beetje en sprak dit minder tot de verbeelding, waardoor de aandacht een beetje verslapte.

De eindclimax was daarentegen verrassend en niet te lang. Met de epiloog heeft Bijman een goede aanzet gegeven tot het vervolgdeel, zonder dat het einde van dit boek te open was. Het is duidelijk dat Tom en Shantea in het tweede boek iets heel onverwachts en onaangenaams staat te wachten!