Puur en prachtig.

Heel toevallig en vol frustratie loopt Thibault tijdens het bezoekuur aan zijn broer de verkeerde ziekenhuiskamer binnen. Hij is woedend op zijn broer die een dodelijk ongeluk veroorzaakt heeft en hem daardoor niet onder ogen kan komen. Hij loopt, oververmoeid, een verkeerde kamer binnen en ziet daar in een oase van rust een jonge vrouw liggen, helemaal alleen. Thibault heeft al snel in de gaten dat de vrouw in coma ligt en Elsa heet. Op de een of andere manier voelt hij meteen een band met haar, ook al komt er van haar kant geen enkele reactie. Thibault begint tegen haar te praten en gaandeweg ontwikkelt hij het gevoel dat deze situatie niet is wat hij lijkt te zijn. Zijn instinct zegt hem dat ze hem wel degelijk hoort. En daarom verruimt hij zijn contact naar haar toe. In gesprek maar ook in het zoeken naar contact, vol respect en hoop maar niet wetende waarmee hij bezig is. Daarbij kan hij de vlinders in zijn buik ook niet ontkennen en verklaart zich haast voor gek. Waar is hij mee bezig? Elsa ligt in coma!

Wat niemand weet is dat Elsa echter wel alles hoort, ze kan het alleen niet laten merken. Ze kijkt enorm uit naar de bezoekjes van Thibault en hij wordt als het ware haar baken, dé reden om verder te willen, om weer wakker te worden. Totdat daar het moment komt dat de medische staf aangeeft dat de situatie van Elsa geen uitzicht op verbetering biedt en dat het tijd wordt voor de familie om beslissingen te gaan nemen. Maar Elsa doet juist niets anders dan vechten, gevoed door de aanwezigheid van Thibault voelt ze zich gesterkt en raakt steeds meer in verzet tegen het aankomende oordeel van haar behandelend arts en familie. Maar hoe doe je dat als je niet kunt praten, kunt bewegen of wat dan ook?

Het verhaal ‘Ik ben er’ is hartverscheurend en totaal vernieuwend. Juist door het perspectief vanuit een comateuze patiënt krijgt het verhaal een ongekende verdieping qua emotie. De hoofdstukken zijn kort en gaan om en om van Thibault naar Elsa. Ze lopen mooi samen op en vullen elkaar naadloos aan. Hoe zou het dit stel vergaan als er geen sprake zou zijn van deze ongewone situatie? Je vraagt het je continu af. De spetters zouden er vanaf vliegen is zo het gevoel, een ongekend liefdesverhaal geschikt voor het filmdoek. Het respect en de integriteit waarmee Thibault met Elsa omgaat doet de tranen in je ogen springen. Het is zo mooi en zo oprecht! Want de situatie kent geen enkele garantie, geen toekomst, geen indicaties op wat dan ook.

Je leert beiden steeds beter kennen en de sympathie voor de gehele situatie met behorende onmacht groeit. Voor Thibault door zijn woorden, het uiten van zijn woede naar zijn broer in combinatie met de zorg voor Elsa. Voor haar vanwege haar gedachten, het wakker willen worden en het willen zien van de persoon die haar zo intrigeert. Het verhaal kent een prachtige balans omdat het vanuit twee perspectieven wordt gebracht. Het is kort maar uitermate krachtig en is bijzonder indrukwekkend. Het kruipt onder je huid, je doet je ogen dicht en verplaatst je in de situatie zoals ie zich daar afspeelt in die stille ziekenhuiskamer.

De schrijfstijl van Avit is in al haar eenvoud een sterk punt in dit boek. Het leest prettig, inlevend en je hebt geen andere keuze dan het aaneengesloten uit te lezen. Het verhaal laat je gewoon niet los, daarbij is het geen dik boek. Je kunt je de situatie zo goed voorstellen dat je je toeschouwer voelt aan de zijde van het bed van Elsa en je voelt de verscheurende gevoelens van Thibault. Het is prachtig beschreven! Na maandenlange coma is een dergelijke situatie vaak uitzichtloos en het is nu ook maar de vraag hoe en wat er van Elsa gaat worden. Doordat Thibault zich volledig voor haar openstelt en alles met haar deelt is hij zich niet bewust van de uitwerking die dat op haar heeft. Maar ja, hoe kan hij dat ook weten? Wat hij wel weet is dat zijn gevoelens voor Elsa, hoe vreemd ook, echt en oprecht zijn. En als hij één wens vervuld mag zien is dat Elsa uit haar coma zal ontwaken voordat de familie besluit de beademing stop te zetten.

‘Ik ben er’ is een subliem gekozen titel voor een alleszeggende situatie. Het verhaal is kort maar precies goed. Niets is teveel, niets is te weinig gezegd. Het einde is erg emotioneel en onverwacht. Omdat het verhaal totaal onvoorspelbaar is en het feit dat iedereen dit kan overkomen, zowel de situatie waarmee Thibault te maken krijgt met zijn broer, als dat van Elsa maakt het zo menselijk en echt, dat het je bij de strot grijpt om vervolgens voorlopig niet meer los te laten. En precies dát maakt een boek zo speciaal! Kijk ook maar eens heel goed naar de cover, ogenschijnlijk heel eenvoudig, maar ook deze is waanzinnig goed gekozen. Het gaat om de details!



5 volle sterren