Indringend familieverhaal

Wat moet je als je wilt breken met je familie? Kun je dat, lukt je dat?
Onder het mom van ‘familie kies je niet, maar krijg je’ onderzoekt de laatste roman van Philip Snijder deze vragen.
Het verhaal draait om de naamloze schrijver en zijn verhouding met zijn zus Francien. De schrijver wordt plotseling geconfronteerd met de dood van zijn zus. Dit brengt hem opnieuw in contact met zijn familie, die hij al jaren op afstand had gehouden, hoewel hij vlakbij woont op Bickerseiland in Amsterdam. De dood van zijn zus brengt herinneringen bij hem boven. Als lezer krijgen we beeld van hoe de relatie tussen de schrijver en zijn zus zich over de jaren heeft ontwikkeld, zij het fragmentarisch. Fragmentarisch omdat we niet te weten komen waar precies de verwijdering is ontstaan.
In een fraaie stilistische tweedeling - delen (maandag) op de avond van de dood van Francien en delen (dinsdag) na haar dood in haar woning - toont een mengeling van herinneringen en overpeinzingen ons een inkijkje in de emotionele worsteling van de schrijver. Verstand en gevoel zijn duidelijk in strijd met elkaar. Als rode draad speelt de kwestie van het uit te komen boek van de schrijver, waarin hij zijn familie beschrijft. Doet hij daarmee zijn familie recht of onrecht?
Het boek begint heel fraai met een proloog waarin de zus van de schrijver zich aankondigt als de schrijver bijna tien jaar is. De vraag speelt op in hoeverre daar de kiem van de latere verwijdering is gelegd.

Voor mensen die harmonieuze familieverbanden hebben, komt dit boek wellicht over als onwerkelijk, hard en koud. Maar er zijn ook velen die het moeilijk hebben met hun familie, hun herkomst. Voor die mensen is dit boek een hard onder de riem, en een herkenning van de emoties die met zo'n familierelatie gepaard kunnen gaan. Snijder schetst een indringend en soms pijnlijk beeld van wat een familie- of bloedband inhoudt.