Troostrijke herkenning

In korte schetsen beschrijft een ‘oudere dochter’ haar relatie met haar ouder wordende ouders. Met haar vader wiens gezondheid hard achteruit gaat en overlijdt, en vooral met haar moeder die dementeert. Tussendoor geeft de dochter tegenover een vriendin uiting aan haar gevoelens.
Door de teloorgang van de ouders gaat de dochter meer nadenken over zichzelf. Ze gaat zich vergelijken met haar ouders en kijkt terug op haar leven. Haar gevoelens kennen een rijke schakering: zwaarte, plicht, schaamte, verwondering, irritatie, en zo nu en dan een sprankje geluk. Maar ook is er een gevoel van tekort schieten: “Ze vindt haar eigen zorg zo ontoereikend dat ze er voor terugschrikt kritiek [op het verplegend personeel] te leveren”. Het boek beschrijft ook het proces waarin je je ouders steeds meer fysiek gaat bekijken, waarbij je de schaamte als kind voorbij moet gaan. En uiteindelijk levert het geheel een confrontatie op met jezelf en je eigen verleden.

Aanvankelijk is de stijl afstandelijk, wat klinisch. Gaandeweg wordt die empatischer en gaat dan meer leven.

Wie zelf te maken heeft met ouder wordende en/of dementerende ouders zal zich (voor een deel) herkennen in de gevoelens en de terugkerende worsteling die de dochter beschrijft. Die herkenning geeft troost.