Bloedlink: Google en Streetview bieden veel, maar geen bezieling

Het christendom is al ruim tweeduizend jaar lang een vruchtbare bodem voor legendes, die op hun beurt weer garant hebben gestaan voor duizenden literaire werken. Op wetenschappelijke leest geschoeid, of juist niet. Hoogtepunten, of juist niet.
"Bloedlink" is een roman van het schrijversduo Marianne en Theo Hoogstraaten, gebaseerd op de legende van de Santo Volto, de doek waarin het gelaat van Christus op miraculeuze wijze ingeprent is. Twee verhaallijnen lopen door elkaar heen. In het ene wordt uit de doeken gedaan hoe het relikwie in 1206 in het Italiaanse Manoppello is terecht gekomen. Paralel hieraan nemen de Hoogstraatens ons mee naar het bijna heden, 2015, als twee Amsterdamse meisjes op vakantie in Manoppello ontvoerd worden, de zweetdoek van Veronica uit de plaatselijke basiliek gestolen wordt, andere meisjes verdwijnen en vermoord op de trappen van diezelfde basiliek terug gevonden worden.
Er gebeurt veel in 300 pagina's, heel veel. Maar kwantiteit en kwaliteit zijn twee verschillende begrippen.

Na het lezen van "Bloedlink" krijgt de titel mijn hoogste waardering. Je verlegt de klemtoon en hebt een hele andere betekenis van het woord, die echter even naadloos bij het verhaal aansluit als de eerste.
Een legende als de Santo Volto is een ideale kapstok om een schrijversjas aan op te hangen. Als je je dan, zoals Hoogstraaten en Hoogstraaten hebben gedaan, heel goed hebt gedocumenteerd dan ben je al een heel eind.
Maar helaas houdt het hier op. Het verhaal in het verleden, waarin Madeleine aan de heksendood ontsnapt en moet vluchten, wordt een lange saaie opsomming van feiten. Haar reis schreeuwt tevergeefs om geur, om kleur. Als schrijver moet je waarheden en feiten geweld aan durven te doen om je verhaal pakkend te maken. Alleen op die manier wordt fantasie iets reëels voor een lezer. Die magische drempel werd nooit overschreden.

Via de Ommegang van Amsterdam wordt een vrij geforceerde link gelegd naar de hoofdrolspeelsters en de gebeurtenissen die in 2015 spelen, Emilia de Vries die op zoek is naar haar zus Julia, die samen met vriendin Vicky in de buurt van Manopello is ontvoerd.
Emilia flirt rustig met een Italiaanse politieagent en een al even Italiaanse privé detective, terwijl vader het allemaal vanaf de zijlijn aanziet en af en toe bijspringt dat het allemaal wel goed komt. Het doet allemaal heel kunstmatig en onnatuurlijk aan. Ook hier ontbreken kleuren en geuren. Google en Streetview bieden veel, maar geen spirit en bezieling. Die moet je er als schrijvers zelf in leggen, en daar zijn Marianne en Theo Hoogstraten niet in geslaagd.
Jammer, de goeie opzet van het boek verdiende een betere uitvoering.