Ook daar valt het licht

Ik vind het niet erg om elke twee jaar dezelfde vakantiebestemming te hebben. Je bent weg, op reis, maar tegelijkertijd heb je iets dat vertrouwelijk aanvoelt. Je komt dezelfde mensen tegen, maar tegelijkertijd zie je telkens een boel nieuwe gezichten. Het bekende krijgt daardoor toch telkens iets onbekends. Hoe reageert het tafeltje naast dat van jou in de koffiebar op de zabaglione waarvan jij al jaren simpelweg uit je dak gaat?

Ik bejubelde het werk van Miriam Van hee al eerder. De kaartjes in “Buitenland”, het parelsnoertje in “De bramenpluk”, beiden bundels waarin gereisd werd.
Ook “Ook daar valt het licht” is vol beweging. De titel zegt het al, bijna niets is enkel hier maar veel is ook elders. In elke beweging schuilt een onderliggende gedachte, die nu eens de oorzaak van die beweging is, dan weer het gevolg. Zelden heeft die onderliggende gedachte dezelfde snelheid als de beweging, sterker nog, soms is er sprake van stilstand.
Ik heb al eens de beeldspraak van de ansichtkaart gebruikt bij Miriam Van hee, en ik kom er bij deze nog eens op terug. Op de voorkant van de kaart staat een afbeelding, een foto, en aan de achterkant is er, behalve voor het adres en de postzegel, ruimte voor een bericht. Van hee dicht ergens tussen die foto en dat bericht, die millimeter dun karton waar de woorden nog onderweg zijn om definitief neergeschreven te worden. Continentendrift, maar dan microscopisch klein.

Continentendrift, we zijn altijd op reis, ook als we denken het niet te zijn. Ik moet opeens denken aan “Reis door mijn kamer” van J.M.A. Biesheuvel. Dat idee.

Miriam Van hee – “Ook daar valt het licht” (2013)
●●●●○ (4,5/5)

De volledige recensie, met prent en fragment, vind je op mijn blog "Ron de tijd": https://rondetijd.blogspot.com/2023/02/ook-daar-valt-het-licht.html