Van de hak op de tak, zegt hij zelf in het boek.

Genommineerd voor de Goldsmiths Prize, The Guardian First Book Award en de Dylan Thomas Prize…. “Duizelingwekkend goed”, schrijft Robert Macfarlane… “Dit boek blijft je bij”, stelt The Daily Telegraph. Dat kan dus wel tellen.

Het verhaal gaat over verlies. Verlies van een moeder, echtgenote… Waanbeelden van een plastic kraai die psychiater speelt. Maar het verhaal is flinterdun. Er zitten mooie fragmenten tussen, maar het overgrote deel is bladvulling.

“Het zal van de hak op de tak gaan”, zegt de schrijver in het boek tegen zijn redacteur. En ja, zo heb ik het wel ervaren. Het raakt me niet omdat de regels te omslachtig, te veel omhaal van woorden zijn die er niet toe doen, te veel gekraai van de kraai… Wanhopig wil de schrijver mooie zinnen op papier zetten, maar het verhaal stikt in het proberen.

En ja, ik vraag me nu af, is het een verhaal, of wilt het doorgaan voor poëzie? Of is het lukraak gekozen momenten uit het leven van een familie waarvan de moeder wegvalt? Wie zal het zeggen?

Neen, een aanrader is het volgens mij niet, wat The Daily Telegraph er dan ook over te zeggen heeft.