Vrij mooi geschreven nietszeggendheid

Dat Peter Terrin kan schrijven, daar bestaat weinig twijfel over. Hij weet hele mooie zinnen te produceren, ondanks dat hij vrij laat een roeping tot het schrijverschap heeft gekregen.

De vraag is dan ook niet over de vorm maar over de inhoud... Waar gaat dit boek eigenlijk over? Victor is een ex-gevangene (voor de moord op zijn zoon) die na zoveel jaar vrijkomt... Hij bewoont een appartement waar het vol zit met ex-gevangene en werkt ondertussen als koerier van een aan huis levering van maaltijden, terwijl hij ook nog opdrachtjes doet die wat obscuur lijken. Tussen deze verhaallijn hebben we een andere verhaallijn over een kunstenares die er maar een vrij rare bezigheid op na houdt; ze doet namelijk alsof ze implantaten bij mensen inbrengt. Vrij vaag allemaal eigenlijk. Haar relaas wordt verteld aan haar zoon die dan nog eigenlijk niet geboren is. Op het einde van het boek zouden deze twee verhaallijnen moeten samenkomen, maar in feite slaagt Terrin daar niet echt goed in, en het blijft een vage verwijzing van enkele regels.

De vorm heeft mij aangezet om verder te lezen, terwijl de inhoud mij telkens tegenwerkte... Enerzijds omdat het verhaal op zich mij heel weinig boeide, althans de verhaallijn van Victor, en anderzijds omdat er vrij weinig gebeurt. Er wordt heel veel in een auto gezeten en gesproken maar weinig gezegd. Maar opnieuw dat nietszeggende wordt dan weer zo prachtig beschreven dat dat alleen al de moeite van het lezen waard is.

Daarom moet ik toegeven dat ik soms de neiging heb om Terrin van elitarisme te betichten, alsof hij cultuur wilt schrijven zonder echt inhoud aan het geschrevene toe te voegen, en daarom valt hij bij mij vrij snel door de mand want daarin is hij absoluut geen partij voor iemand als Peter Verhelst of Pjeroo Roobjee b.v. die dit stukken beter kunnen. Maar ja, aan de andere kant kun je mij dan ook weer betichten van een kind van mijn tijd te zijn, de generatie van junkfood en alles meteen, die het geduld niet meer kan opbrengen om te wachten tot een verhaal zich langzaam ontvouwt.

Ook het einde vond ik vrij teleurstellend. Je wilt natuurlijk dat de twee delen tot elkaar komen, maar dat mocht wel iets duidelijker geweest zijn.