Hoeveel spanning past er in 96 pagina´s?

De ooggetuige vertelt het verhaal van Manon Jonker die sinds haar prille jeugd slechtziend is. Manon beleeft haar slechtziendheid niet als een handicap, ze woont samen met haar zus Bibi in het door hun ouders aangekochte huis, heeft een geleidehond, een leuke baan, vrienden, kortom een leuk leven. Totdat zij getuige is van een roofoverval bij de plaatselijke juwelier waarbij de eigenaar doodgeschoten wordt door één van de drie overvallers. De overvallers laten haar moeiteloos levend achter, de eigenaar vertelde de overvallers tenslotte dat zij blind is. Als dan vervolgens in het journaal bekend gemaakt wordt dat een slechtziende vrouw ooggetuige was van de overval, volgt er een aaneenschakeling van spannende momenten, zeer spannende momenten kan ik wel zeggen.

Ik heb het boek in één ruk uitgelezen in ongeveer een uur tijd, het fijne is dat je goed in het verhaal blijft, het nadeel is dat je het zo uit hebt. Soms snak je naar het einde van een boek, bij een dikke pil of bij een dodelijk saai boek, bij De ooggetuige had ik dat niet, het had van mij nog pagina’s lang door mogen gaan. Het boek leest fijn, heeft een goede opbouw qua spanning, ondanks dat het een vrij dun boek is zijn de karakters hier en daar iets uitgediept en wat ik na 96 pagina’s opeens concludeerde was dat ik iets heb geleerd over slechtziendheid, wat zijn de beperkingen en hoe gaat een mens hier mee om.

Lees verder op mijn blog: klik