Intens debuut dat je niet alleen naar de keel grijpt, maar ook in je hart raakt

Als op een ogenschijnlijk gewone dag twee agenten bij Esmee voor de deur staan, kan ze het nieuws dat de twee komen brengen eerst niet geloven. Terwijl haar kinderen in de tuin spelen, moet zij het meest verschrikkelijke scenario verwerken dat je je kunt voorstellen: haar man, vader van hun twee kinderen, is om het leven gekomen bij een auto-ongeluk. Verdrietig en aangeslagen zijn niet de woorden die de gevoelens van Esmee beschrijven, ze is gebroken, hysterisch en weet niet hoe ze dit ooit moet verwerken. Hoe moet ze twee jonge kinderen zonder hun vader groot brengen? Hoe moet ze zelf leven met het gemis van haar maatje?

Saskia Idema is zelf moeder en heeft niet alleen de onbevangen en wijze woorden van de kinderen omschreven, maar ook het intense verlies feilloos op papier gezet. De wanhoop, de onmacht, de hoop dat het allemaal niet waar blijkt te zijn en het heftige verdriet. Idema beschrijft het niet alleen, maar laat het de lezer voelen. Ze weet details van de hel die volgt na het horen van het nieuws van de agenten, treffend te beschrijven. Ook de verschillende gebeurtenissen die bij een overlijden komen kijken, bespreekt ze tot in detail. Situaties waarover je nooit had nagedacht tenzij je het zelf hebt meegemaakt of leest in Doodse stilte. Bedank je de agenten die het verschrikkelijke nieuws komen brengen? Wat vertel je de kinderen? Slaapt papa, is hij kapot? Kun je het opbrengen om ze naar bed te brengen? Hoe vertel je het op school? Idema’s research is zeer grondig geweest en dat is te merken, of zou ze dit zelf aan den lijve hebben ondervonden?

Doordat Idema de situaties zo haarfijn omschrijft, voelt het alsof je toeschouwer bent in de hel waarin Esmee is beland. De bubbel die zich om Esmee sluit, sluit zich ook om jou. Dat er kinderen in het spel zijn maakt het nog ondraaglijker. De tissues zijn niet aan te slepen en met pijn in je hart doorsta je pagina na pagina. Niet omdat het slecht geschreven is, in tegendeel, zinnen lopen goed en Idema’s woordkeuze is perfect, maar omdat de pijn zo tastbaar is kun je eigenlijk niet verder lezen.

Middels flashbacks komt de lezer meer te weten over het gezin van Esmee. Het zijn herinneringen aan haar tijd met Leon. Langzaam wordt duidelijk dat Leon en Esmee veel verdriet hebben moeten verwerken, maar dat hun liefde alles heeft overwonnen. Toch heeft Esmee haar portie leed nog niet gehad en moet ze ook het verlies van haar man verwerken. Gaandeweg de flashbacks en het rouwproces van Esmee blijkt er veel meer vooraf te zijn gegaan aan het overlijden van Leon. Als lezer ben je op je hoede na het lezen van de titel en de flaptekst, Doodse stilte zou een spannend verhaal zijn, maar het duurt wat lang voor er spanning in het verhaal komt kijken.

Doodse stilte is een steengoed debuut. De details en precieze omschrijvingen van het rouwproces maken het boek intens en hartverscheurend. De spanning komt wat langzaam op gang, maar geeft daardoor extra veel ruimte om het ondraaglijke verdriet van het verlies van een dierbare te voelen.

Doodse stilte krijgt van mij 4 dikke sterren, ik hoop gauw meer te lezen van Saskia Idema.