Ludwig laat een onuitwisbare indruk achter met zijn autistische Ginny Moon

Ginny Moon heeft gelijk is het debuut van Benjamin Ludwig. Zijn roman gaat over Ginny, 14 jaar oud, geadopteerd en zo goed en kwaad als het gaat probeert ze zich aan te passen aan haar nieuwe leven in dit derde adoptiegezin. Het lijkt hier beter te verlopen, maar Ginny heeft haar vaste gewoontes en gebruiken, die niet voor iedereen even duidelijk zijn. Ginny is gek op Micheal Jackson, praat veel over haar babypop, beantwoord geen vragen die niet echt een vraag zijn, en antwoord ook niet wanneer er twee of meer vragen tegelijk worden gesteld. Als ze jokt of niet de waarheid wil vertellen houdt ze haar mond dicht, anders kan iemand haar hersennen zien. Maar behalve haar gebruiken, sjouwt Ginny ook nog een geschiedenis met haar mee en blijkt haar adoptiemoeder ook nog zwanger te zijn. Ginny is vastberaden om haar biologische moeder te vinden en haar babypop te redden.

Benjamin Ludwig, zelf adoptievader van een kind met autisme, vertelt op een geweldige wijze vanuit het perspectief van het autistische meisje. Altijd even consequent heeft hij de gewoontes en hersenkronkels van Ginny in het boek verweven en kan de lezer geen fouten ontdekken in het personage Ginny Moon. De lezer sjeest, mede door de vlotte schrijfwijze van Ludwig, door het boek heen. Maar ook het opbouwende plot, de korte zinnen en makkelijke woorden zorgen er voor dat je aan het boek gekluisterd zit. Ludwig heeft het feilloos in de vingers om het personage en diens emoties onder de huid van de lezer te laten kruipen.

Wat Ginny Moon heeft gelijk zo uniek maakt is het feit dat de lezer meekijkt met Ginny Moon. Het verhaal is beschreven vanuit de persoon met autisme. Hoewel voor de lezer goed is voor te stellen hoe het voor de omgeving van Ginny moet zijn, wordt in dit verhaal geen ruimte gelaten voor de zienswijze van de andere personages door van vertelperspectief te switchen. In Ginny Moon heeft gelijkt, draait alles om Ginny Moon. Dit zorgt voor veel begrip bij de lezer, ondanks het onbegrip bij haar omgeving.

De cover sluit naadloos bij het verhaal aan, ondanks dat het enigszins onterecht deed vermoeden dat het een YA betrof. De op de voorkant afgebeelde koffer staat niet alleen symbool voor iemand die op reis is, elk moment kan vertrekken, of op zoek is naar "iets", maar de koffer speelt ook belangrijk rol in het verhaal. Het patroon aan kronkellijntjes vormen de landkaart van Ginny Moon haar hersenen.

In het hoofd zitten de hersenen. Dat zijn heel duistere ruimtes waarin niemand iets kan zien, behalve ik. (blz. 6)

Dit debuut van Benjamin Ludwig is een echte aanrader, met zijn foutloos neergezette personage, makkelijke schrijfstijl en opbouwende plot blijf je constant nieuwsgierig naar het leven en de gedachten van de autistische Ginny Moon. Vijf dik verdiende sterren.