Niet het beste John Green-boek

Hoewel An abundance of Katherines, de tweede roman van John Green, op verschillende vlakken afwijkt van typische YA literatuur is dit misschien wel Greens roman die zich het meest naar het publiek van young adults richt. Waar zijn overige romans ook gemakkelijk volwassenen kunnen aanspreken, is dit hier door de personages en stijl iets minder het geval.

Wie eerder boeken van Green las, zal de personages snel kunnen plaatsen: de typische nerd met een eigenzinnige vriendenkring stelt zich vragen over vriendschap en liefde. Op deze vragen worden humoristische, genuanceerde antwoorden geboden die de lezer toelaten om zelf een mening te vormen. Ook in deze roman zijn de hoofdpersonages complex en zullen ze de lezer zowel aanspreken als irriteren. Dat laatste is vooral het geval bij Colin, die de spil van het verhaal vormt.

Colin is een hoogbegaafde tiener die niets liever wilt dan iets betekenen voor zijn omgeving. Zijn drang om zichzelf te bewijzen, om een betekenisvolle stempel op de wereld te drukken, beheerst zijn dagen en frustreert hem in grote mate: “Prodigies can very quickly learn what other people have already figure out; geniuses discover that which no one has ever previously discovered. Prodigies learn; geniuses do. The vast majority of child prodigies don’t become adult geniuses. Colin was almost certain that he was among that unfortunate majority.” Omdat Green op een realistische, maar ook zeer grappige manier duidelijk maakt dat hoogbegaafdheid geen gouden sleutel tot alle toekomstmogelijkheden is, lukt het de lezer om begrip op te brengen voor Colin’s neiging tot zelfmedelijden en eeuwige twijfel.

Omdat hij de wereld niet ziet zoals zijn leeftijdsgenoten valt hij vaak buiten de groep. Zo heeft hij totaal geen benul van wat anderen al dan niet interesseert. Gelukkig wordt hij geholpen door zijn beste vriend Hassan die hem systematisch afblokt wanneer hij zichzelf verliest in gedetailleerde, maar voor anderen weinig relevante, gespreksonderwerpen. Zijn gebrekkig zelfvertrouwen wordt verder gevoed door zijn zelf verzonnen theorie over ‘dumpees’ – mensen die meestal gedumpt worden – en ‘dumpers’ – diegenen die in de meeste gevallen de relatie beëindigen. Hij behoort duidelijk tot de eerste categorie en probeert zijn theorie te bewijzen door steeds relaties aan te knopen met meisjes die Katherine heten en die hem stuk voor stuk met een gebroken hart achterlaten.

Het is even wennen aan de stijl van deze roman, vooral aan de voetnoten en wiskundige referenties. Deze worden echter op een humoristische manier aangebracht en geven het karakter van Colin perfect weer. Een groter probleem is de lang uitgesponnen gedachtenspinsels over een theorie die reeds aan het begin van het verhaal duidelijk geen stand kan houden. De voorspelbaarheid is vrij groot en het ritme ligt door de gedetailleerde uiteenzettingen van Colin laag. De vragen en antwoorden over het leven in het algemeen en vriendschap/liefde in het bijzonder worden op een puberale manier aangebracht en de humor blijkt niet voldoende om het volledige verhaal te dragen.

Ik kan me voorstellen dat dit een leuk boek is om als 15 of 16-jarige te lezen, maar voor een volwassen lezer schiet zowel het verhaal als de schrijfstijl te vaak te kort. Green schreef al betere boeken dan dit.