verbijsterende oppervlakkigheid

Een huis in Frankrijk is een typisch feelgood boek. Ik wist dus wat ik moest verwachten, maar vond de oppervlakkigheid van dit boek toch verbijsterend. Dat een oude huishulp die al een heel leven bij een familie werkt, een behoorlijke portie mensenkennis heeft opgebouwd en situaties goed kan inschatten, tot daar aan toe. Dat deze vrouw in staat is om de geheimen van wildvreemden meteen te doorgronden én levensbelangrijke oplossingen te bieden (die ook meteen en moeiteloos het gewenste effect hebben) gaat me net een stapje te ver. Ik werd er eerder geïrriteerd i.p.v. vrolijk van.