Prettig leesbare mengeling van ernst en luim

Prettig geschreven mengeling van luchtigheid en ernst waarin de auteur een aantal zeer wezenlijke kwesties aan de orde stelt. Kwesties die niet tot de studeerkamer van de filosofie beperkt blijven maar die iedereen aangaan en die ook nog eens heel actueel zijn. Zoals cultuur, identiteit, soevereiniteit, patriottisme en ach ja, de zin van het leven. Tim Fransens antwoorden bevallen mij bovendien zeer. Hij pleit ervoor om elkaar weer als mens te zien en niet als lid van een of meer groepen. We moeten elkaar vinden in dat wat ons het meest bindt: onze kwetsbaarheid en sterfelijkheid en de unieke eigenschap van de mens die ons daarvan bewust doet zijn. En als dat lukt, dan vervalt meteen de behoefte naar een antwoord op de vraag naar de zin van het leven, want juist in die wederzijdse (h)erkenning bestaat die zin. In het begin van het boek en van zijn reizen worstelt de auteur met het vraagstuk van de soevereiniteit: wil het leven, zijn leven, zin hebben dan moet hij iets groots verrichten, maar dat kan hij alleen bereiken door zich niet te laten afleiden door de banaliteiten van het dagelijkse leven. Hij moet soeverein zijn, afstand houden van de wereld, boven de materiële dingen staan. Gedurende de reizen komt hij erachter dat dit geen goed idee is: zijn held Nietzsche ging eraan ten onder en door te streven naar soevereiniteit verliest je leven juist zijn zin in plaats van die te krijgen. Fransen weet dit heel overtuigend te brengen en maakt je en passant ook nieuwsgierig naar zijn filosofische voorbeelden Nietzsche, Camus, Havel. Goed boek!