Argot in staccato

Wanneer je Reis naar het einde van nacht hebt gelezen, denk je deze ook wel aan te kunnen, maar Dood op krediet is vele malen rauwer, explicieter, er gebeuren meer rampen en de taal is nogal ongeschaafd, zacht uitgedrukt.
Dit is een autobiografisch werk van Céline, hij werkt als arts in een sloppenenwijk van Parijs, meestal ontvangt hij voor zijn werk geen honorarium, het vak noemt hij zelf een "strontvak" , klinkt wel choquerend…, je mag toch hopen dat dat niet te veel voorkomt.

Dan vertelt hij over zijn jeugd. Als kind van sappelende ouders, middenstanders, groeit Ferdinand op in een tijd dat er technische vooruitgang is, uitvindingen gedaan worden en er een opbloei van de kunst is, kortom: La Belle Epoque, maar aan de andere kant is er de sociale ongelijkheid, het verschil tussen de arbeiders en de bourgeoisie. Dit laatste feit betreft de moeder van F. Altijd geldgebrek, leven op krediet.

De jonge F. wil beslist niet deugen, alles wat verkeerd kan gaan, gaat ook fout, hij wordt naar Engeland gestuurd, daar zou hij misschien manieren en de taal leren.
Daar doet hij alles, behalve leren en keert tenslotte met hangende pootjes weer huiswaarts.

Maar behalve het verhaal zijn vooral de beschrijvingen van de mensen die hij ontmoet typerend. Altijd uitzonderlijke types, fantasten, zwendelaars . De interactie die hij heeft met hen, vaak trapt hij in vallen, soms is hij slim, worden zonder opsmuk neergezet. Het gaat om die woorden waarmee Céline alles opschrijft, het lijkt wel muziek, een schitterend ritme met heel korte zinnen, leestekens, alles wordt in volle vaart neergepend en dan moet je als lezer mee rennen en verbeelden wat er nu weer gebeurt.

Alles ademt, ook al is hij vertaald, Frankrijk, puur genieten!