niet voor gevoelige lezers, een wreed realistisch verhaal!

Othilie Bailly, psycholoog en schrijfster heeft zich verplaatst in de persoon van een jeugdig slachtoffer aan wie het alledaagse leven dat bij zijn leeftijd past, onthouden wordt. De auteur heeft met opzet bepaalde situaties veranderd, maar de in dit boek genoemde feiten zijn echt.

Als Jantje 5 jaar in zijn bed plast, straft zijn papa, die niet echt zijn papa is met hem in de kast te stoppen, een matras, dekentje van de hond, zijn knuffel Maarten en de duisternis. De enige die nog naar hem luistert is mama, mama zal wel zorgen dat hij hier uitkomt. Elke dag hoopt hij dat hij goed zijn best heeft gedaan en papa die zijn papa niet is, hem gaat vergeven. Als hij nu heel braaf is, mag hij morgen misschien uit de kast...

Het boek start met een voetnoot van de uitgeverij, een voetnoot die ons al probeert wakker te schudden want dit boek is gebaseerd op ware feiten. Eerst moest ik me wel aanpassen aan de schrijfwijze, je kruipt in het hoofd van Jantje, afwisselend met wat er in de keuken gebeurd, angst krijgt ook een stem en cursief lees je wat er buiten de keuken gebeurd, wat bij mij even verwarring bracht. Heel het verhaal zit je mee in de kast, heel het verhaal voel je de angst, hoop van Jantje maar ook zijn loyaliteit naar zijn moeder toe. Als lezer en zeker als moeder kruipt het onder je huid, walg je van de ouders, de auteur heeft hier een wreed verhaal neergezet, niet voor gevoelige lezers.