eenzaamheid / alleen-zijn

Ik stond voor de uitdaging om een boek in korte tijd te lezen en een recensie te schrijven. Ik heb de uitdaging aangenomen omdat ik groot fan ben van Adriaan van Dis en ik heel benieuwd was naar dit zeer persoonlijke boek.
Het boek heeft me niet teleurgesteld. Het is een schrijnend boek over eenzaamheid. Het alleen-zijn wordt geprobeerd te proberen te verdrijven door het uitproberen van een robotpop, Akiko.
” Akiko is een lotusbloem. Wij voeders zijn de modder en tasten in het duister. Wij verbeteren haar brein elke 24 uur. Liefde valt lastig te programmeren. Maar wees gerust Akiko houdt van u. Dat hebben we er allang ingestopt. (But she has a funny way of showing it). Beschouw haar intelligentie als een erogene zone. En emoties? Train haar. We haar alleen niet laten huilen. Akiko is geen plaspop.”
Het alleen-zijn verdrijven lukt met deze pop wel maar de eenzaamheid lost ze niet op. Zoals Adriaan van Dis schrijft: “meer dan honderduizendb boeken gelezen maar het verschil tussen alleen-zijn en eenzaamheid kende ze niet. “

Het is een heel melancholisch boek, schrijnend boek. Dat me ook doet beseffen hoever we gaan in het proberen om oplossingen te vinden voor dingen als alleen zijn. Ik denk dan aan de beelden van ouderen met een mini robot. Slaan we niet door hierin, zijn we niet te ver af ontwikkeld van hoe het vroeger was. Een hechte gemeenschap voor jong en oud.
Ook al is het een schrijnend boek over eenzaamheid, het praten met zijn ‘binnenstem’ toch is het door de ‘zwarte’ humor een geweldig boek om te lezen. Ik noem dan de ode op de groene zeep zoals Adriaan van Dis dit voorlas in het programma “De wereld draait door”. Ik hoop dat dit boek nog eens verschijnt als luisterboek waarin hij zelf het boek voorleest.

Kortom als ik 5 sterren als maximale score mocht geven dan kreeg hij er zes!