Recensie Ga ik dood als ik twaalf ben?

Het is moeilijk om een waardeoordeel te geven over dit boek, omdat het qua schrijfstijl niet zoveel voorstelt. Het zijn de opgetekende verhalen van ouders die een progeriakindje hebben, maar erg opzienbarend zijn die niet. Je leest hoe gelukkig ze zijn met hun kinderen, maar ook erg verdrietig, omdat ze weten dat hun kinderen niet oud zullen worden.
Voor ouders is het niet te verteren dat zij hun kinderen zullen overleven, maar als je dan nog weet dat het je niet één, maar twéé keer zal gebeuren is het helemáál een nachtmerrie. De ouders van Michiel en Amber proberen er toch het beste van te maken, hoewel hun leven door Progeria beheerst wordt.