Sofia draagt altijd zwart

Sofia draagt altijd zwart - Paolo Cognetti (de bezige bij)

Sofia zou zo graag gelukkig zijn, maar draagt toch altijd zwart. Op haar tiende droomt ze er nog van het liefje van een piraat te worden, maar op haar zestiende neemt ze een overdosis pillen en wordt ze opgenomen in een kliniek. En op haar achttiende volgt ze een prestigieuze theateropleiding in Rome, om vervolgens in New York te belanden als een van de vele jonge actrices die hopen ontdekt te worden. Maar uiteindelijk is Sofia altijd op de vlucht, voor haar vrienden, voor haar ouders, voor haar geliefden en bovenal voor zichzelf.

Nope, hij ligt me niet, ik snap zijn schrijfstijl niet denk ik... ik snap het verhaal, ik snap wat hij probeert te doen, hoe het moet overkomen maar nee ik vind hem het nooit niet halen.

“De verpleegster maakte er een gewoon van ‘s nachts tegen Sofia te praten, als niemand het zag. Ze ging bij de couveuse zitten en stak van wal.”

Elke keer als ik word meegenomen in zijn verhaal, elke keer als ik voel dat we naar het punt gaan waarop je na enkel zinnen kan zeggen “ja wat mooi”, zwakt het af en is hij het kwijt.

“‘Sofia,’ zei de verpleegster, ‘weet je wat dat is, een geboorte? Het is een schip dat ten oorlog vaart.’”

Ik ben geen fan van deze schrijver vrees ik. Het verhaal dat hij brengt is wel mooi. Toch een 3/5 voor deze “Sofia draagt altijd zwart”.