Dit leuke boek lees je in één adem uit.

Recensie van “Twee weken weg” van R.C. Sheriff André Hoekstra

Van de toneelschrijver, scenarioschrijver R.C. Sheriff verscheen in 1931 dit boek.

Sheriff (1896-1975) diende tijdens de WO1 in het Engelse leger en legde zijn ervaringen vast in het toneelstuk Journey’s End wat een succes werd.
Ook als scenarioschrijver kreeg hij bekendheid met films die destijds genomineerd werden voor o.a. een Academy Award en een BAFTA (British Academy of Film and Television Arts).

De roman “Twee weken weg” ontsproot tijdens een strandvakantie in Bognor aan de zuidkust van Engeland en verscheen zoals gezegd in 1931, dus ver voor WOII.
Het bedenken van een roman en vervolgens deze schrijven was voor de schrijver op dat moment niet gemakkelijk. Hoewel het verhaal in zijn hoofd zat wilde de vorm en de juiste woorden erbij niet direct lukken. Het leek alsof er sprake was van een writer’s block.
Het verhaal diende te gaan over eenvoudige, ongecompliceerde mensen, die normale dingen doen. Uiteindelijk lukte het om dit boek te schrijven met de hoofdpersonen
Ernest en Flossie Stevens met hun drie kinderen Mary, Dick en Ernie.

Ernest (in het boek aangeduid als meneer Stevens) is werkzaam bij een verpakkingsbedrijf. Opgeklommen als manusje van alles tot een gewaardeerde administratieve kracht maar het toch niet verder zou schoppen omdat hij te weinig ervaring in de detailhandel zou hebben.
Getrouwd met zijn eerste liefde Flossie (aangeduid als mevrouw Stevens) genieten zij van een gelukkig en eenvoudig leven met drie kinderen in een eenvoudig maar keurig eigen huis.

Hun beloning voor al dit harde werken en loyale burgerschap is de jaarlijkse vakantie die zij al gedurende 20 jaar doorbrengen gedurende twee weken in Bognor.
In het sjofele pension Zeezicht van oude mevrouw Huggett wordt elk jaar in september hun vakantie doorgebracht. In het begin met hun tweeën en na de komst van de kinderen ook met hen. De kinderen hebben in het boek de leeftijd bereikt van 20, 17 en 10 jaar.

Hoewel de oudste twee kinderen al een baan hebben zijn ze evenals de jongste nog steeds thuiswonend en gaan elk jaar nog steeds ongedwongen mee met hun ouders.

Deze vakantie wordt op een geheel rustige manier verwoord in een tempo welke in schril contrast staat met de hedendaagse tijd. Meanderend verteld worden de twintig dagen aan elkaar geregen waarbij je als lezer een uitstekende indruk krijgt van zowel de personen als de dagbestedingen. Herkenbaar aan de gevoelens welke overeenkomen met onze eigen vroegere vakanties. Het hoeft niet veel en duur te zijn zolang het maar met zijn allen als gezin positief wordt ervaren. Meneer Stevens speelt als vader de rol als leider van het gezin, terwijl mevrouw Stevens als zorgzame moeder een dienende rol heeft.
De kinderen beleven veel plezier in de voor hen vertrouwde vakantieomgeving met respect voor hun ouders, waarbij tegelijkertijd voor hen nieuwe levensfasen worden ontdekt.
De dochter maakt kennis met de liefde en de oudste zoon ontwikkelt zijn eigen inzicht in relatie met zijn opleiding, werk en toekomstvisie.

Allemaal geen spannende zaken of psychologische diepgang van karakters. Wel een aangename sfeertekening van een vakantiebeleving van eenvoudige, normale mensen, welke op een herkenbare en door het taalgebruik zeer lezenswaardige wijze is verwoord.