Een uitdaging die heel goed uitpakt

Het nieuwe boek van Cocky van Dijk en J. Sharpe. Zoals ze zelf zeiden een uitdaging voor beide, niet vanwege de samenwerking maar wel omdat het buiten hun comfortzone ging. Schrijven ze normaal fantasy, nou in de SF doen ze het ook uitstekend.

Zoë leeft op Terra Novea, het post-apocalytische Aarde. Ze woont in Tenebris aan de donkere kant, want de aarde draait niet meer en er is niet veel bewoonbaar gebied meer. Enkel nog Facillis, het lichte deel waar de mensen uit Tenebris niet kunnen komen omdat ze het lichtgen missen waardoor ze niet in de zon kunnen komen. Zelfs de schemerzone, het gebied tussen de 2 steden is moeilijk en gevaarlijk.
Zoë is bijna 16 en dan moet ze het weeshuis uit en op eigen benen staan. Dit is moeilijk want werk is bijna niet te krijgen. Uiteindelijk besluit ze te proberen of zij de schemerzone in kan, lukt dit kan ze gaan jutten en zo misschien een bestaan opbouwen. Het jutten lukt maar dan stuit ze op iets wat eigenlijk nooit had mogen worden gevonden uit Tenebris. Het zet alles op zijn kop en Zoë wordt onder grote druk gezet, de inzet? Buiten haar eigen leven misschien wel het leven van iedereen in Tenebris.

Het boek zit goed in elkaar, de verteltrend is vlot en als ik niet wist dat het van 2 schrijvers was had ik het ook niet geweten. De schrijfstijlen passen blijkbaar naadloos bij elkaar. Langzaam aan stap voor stap kom je te weten hoe het nu eigenlijk zit zonder dat het langdradig word. Het tempo blijft het hele boek er lekker in zitten waardoor het heerlijk weg leest. Zo erg dat ik vandaag het boek bijna niet meer durfde op te pakken want die laatste 30 bladzijden zouden zo uit zijn en dan was het boek ook uit en dat wilde ik nog helemaal niet.

Zoë: "Morgen was ze jarig, werd ze zestien.Dat was het begin van alle ellende. Dan moest ze het weeshuis uit en was ze haar baan ook nog kwijt".