Meer dan een tussendoortje

met name vanuit een vrouwelijke visie, zijn verrassend.,Een tijdje geleden las ik Stille blik van Peter Robinson, dat vlak voor de zomervakantie in pocketvorm voor een paar Euro op de planken lag. Leuk voor tussendoor, dacht ik toen. Die inschatting klopte. Ik was niet echt onder de indruk van inspecteur Alan Banks.

Iedereen verdient een tweede kans, zal ik gedacht hebben. Verdronken verleden, een stevig gebonden boek, had een uitnodigende flaptekst. In het leven van de inspecteur was, zo las ik binnenin, het een en ander veranderd. Gescheiden van vrouw Sandra, aan de zijlijn gezet door superieur Riddle. Ondanks Banks' chauvinistische kijk op het leven, wekt de man sympathie op. Hij bijt zich vast in de 'tweederangs' zaak, het onderzoek naar de overblijfselen van een jonge vrouw, daarbij geholpen door Annie Cabbot, een bevallige roodharige brigadier.

Het allerknapst aan Verdronken verleden is het vloeiende samengaan van twee verhaallijnen: die van het onderzoek in het heden, en die van de werkelijke gebeurtenissen in het verleden. Anders dan in veel andere boeken weet Robinson beide perspectieven boeiend te houden. Dat heeft als bijkomend voordeel dat je van passage naar passage wordt getrokken, omdat je steeds wilt weten hoe het 'aan de andere kant' verder gaat. Respect ook voor het binnenkijkje in het leven in oorlogstijd. De details, met name vanuit een vrouwelijke visie, zijn verrassend.

Verdronken verleden is voor mij het bewijs dat iedereen een tweede kans verdient. Peter Robinson heeft mij ervan overtuigt dat een inspecteur Banks-detective meer is dan een tussendoortje.