Lezersrecensie
'I've got your six, vliegmiep!'
En daar heb je weer zo'n boek van Kristin Hannah. Haar beeldende en meeslepende schrijfstijl, die zo typerend is voor haar boeken, ervoor zorgen dat je alles om je heen vergeet en je je kunt onderdompelen in een alweer prachtig verhaal... Ik houd ervan!
Hannah weet als geen ander haar personages tot leven te wekken en hen zo realistisch en gelaagd te maken, dat je niet anders kunt dan meeleven. Dit geldt niet alleen voor de hoofdpersonages Jolene en Michael, ook bijpersonages zoals Tami, Keith en Mila zijn niet zomaar invullingen, maar echte mensen die het verhaal verdieping geven
Doordat het perspectief steeds wisselt tussen Jolene en Michael, voelde ik me verbonden met beide karakters, ondanks dat mijn sympathie in eerste instantie vooral bij Jolene lag. Maar ook de ontwikkeling van Michael – van afstandelijke echtgenoot tot een man die vecht voor begrip en verbinding – maakte veel los bij mij.
De verhaallijn rondom Jolene vond ik boeiend en het kan niet anders dan dat het je raakt. Door haar jeugd en militaire achtergrond begrijp je haar kracht én haar kwetsbaarheid. De manier waarop haar PTSS langzaam maar onontkoombaar haar leven binnendringt, vond ik indrukwekkend en invoelbaar geschreven en maakte mij nog meer bewust van de impact ervan op het dagelijks leven.
Al met al liet het verhaal mij het hele spectrum aan emoties ervaren: ik heb gelachen om de scherpe opmerkingen van Betsy (de puberdochter van Michael en Jolene), gehuiverd bij de rauwe oorlogsscènes en een brok in mijn keel gevoeld bij de intense brieven en gesprekken. De thema's rondom familie, verlies, schuld, trauma en herstel zijn aangrijpend maar worden gelukkig niet te zwaar of te melodramatisch. Er is ook ruimte voor wat humor, en dat maakt het geheel zo nu en dan wat luchtiger.
De weg naar huis is een intens, meeslepend en ontroerend boek waar ik van heb genoten. Een aanrader voor iedereen die houdt van menselijke verhalen over veerkracht, liefde en verlies.
Hannah weet als geen ander haar personages tot leven te wekken en hen zo realistisch en gelaagd te maken, dat je niet anders kunt dan meeleven. Dit geldt niet alleen voor de hoofdpersonages Jolene en Michael, ook bijpersonages zoals Tami, Keith en Mila zijn niet zomaar invullingen, maar echte mensen die het verhaal verdieping geven
Doordat het perspectief steeds wisselt tussen Jolene en Michael, voelde ik me verbonden met beide karakters, ondanks dat mijn sympathie in eerste instantie vooral bij Jolene lag. Maar ook de ontwikkeling van Michael – van afstandelijke echtgenoot tot een man die vecht voor begrip en verbinding – maakte veel los bij mij.
De verhaallijn rondom Jolene vond ik boeiend en het kan niet anders dan dat het je raakt. Door haar jeugd en militaire achtergrond begrijp je haar kracht én haar kwetsbaarheid. De manier waarop haar PTSS langzaam maar onontkoombaar haar leven binnendringt, vond ik indrukwekkend en invoelbaar geschreven en maakte mij nog meer bewust van de impact ervan op het dagelijks leven.
Al met al liet het verhaal mij het hele spectrum aan emoties ervaren: ik heb gelachen om de scherpe opmerkingen van Betsy (de puberdochter van Michael en Jolene), gehuiverd bij de rauwe oorlogsscènes en een brok in mijn keel gevoeld bij de intense brieven en gesprekken. De thema's rondom familie, verlies, schuld, trauma en herstel zijn aangrijpend maar worden gelukkig niet te zwaar of te melodramatisch. Er is ook ruimte voor wat humor, en dat maakt het geheel zo nu en dan wat luchtiger.
De weg naar huis is een intens, meeslepend en ontroerend boek waar ik van heb genoten. Een aanrader voor iedereen die houdt van menselijke verhalen over veerkracht, liefde en verlies.
2
Reageer op deze recensie
