De Amandelboom

"De wereld had moeten ophouden met draaien maar ging door."

In "De Amandelboom" volg je de belevenissen van Ichmad Hamid en zijn familie gedurende vijftig jaar, terwijl ze leven in een Palestijns dorp dat wordt beheerst door het Israëlische leger. Het dorp, eens vol olijfbomen, is nu bezaaid met landmijnen en het gevaar ligt overal op de loer. Het verhaal heeft een explosief begin, waardoor je meteen wordt meegesleept in het tumult van de elfjarige Ichmad. Wanneer zijn vredelievende vader door een goedbedoelde, maar onbezonnen actie van Ichmad, gevangen wordt genomen wordt hij overladen door schuldgevoelens. Zijn zwijgen over de ware toedracht is een last die hij moet dragen, terwijl zijn familie nu volledig afhankelijk is van hem om te overleven. De moedige en slimme Ichmad wordt gedwongen om snel volwassen te worden en zijn pijn en woede te hanteren.

De schrijfstijl is prettig en je voelt ontzettend mee met de familie van Ichmad. Het raakt je door merg en been wat zij allemaal meemaken en moeten doorstaan. Dit is een boek dat je langzaam tot je moet nemen en af en toe eens moet wegleggen om tot verdieping van je leeservaring te komen.

Niet alleen kom je meer te weten over het Palestijns-Israëlische conflict, maar ook thema's als familie, vriendschap, verlies, veerkracht komen voorbij. Daarmee biedt het boek een aangrijpende en tegelijkertijd hoopvolle blik op het leven in een conflictgebied, waarbij de personages geconfronteerd worden met onvoorstelbare uitdagingen, maar ook de kracht van vergeving en menselijkheid ontdekken. De auteur, van Joods-Amerikaanse afkomst, probeert niet partijdig te zijn en presenteert zowel Israëli's als Palestijnen als mensen met menselijke kwaliteiten, los van religie of etniciteit. Ik vind dat zij hierin goed is geslaagd.