Lezersrecensie
Wat hier woonde, is nooit weggegaan
Tijdens het lezen van Vroeger woonden wij hier had ik meerdere keren het idee: dit had ook zomaar een boek van Thomas Olde Heuvelt kunnen zijn. Voor mijn gevoel roept het namelijk dezelfde soort onderhuidse spanning op. Dat er iets niet klopt, ook al weet je nog niet precies wat.
Het verhaal begint eigenlijk heel normaal. Eve en Charlie kopen een oud en afgelegen huis, voor een mooie prijs. Zo’n huis waarvan je denkt: waarom staat dit er nog? En ja hoor, dan staat er ineens een gezin op de stoep. Met de mededeling dat zij vroeger in dát huis woonden en of ze even binnen mogen komen kijken.... Vanaf dat moment gaat het helemaal verkeerd. Niet met een klap, maar langzaam, sluimerend. En juist dat maakt het zo nagelbijtend spannend. Verwacht geen die-hard horror. Geen bloederige scènes die komen en gaan. De spanning zit ’m juist in de sfeer. In de kleine dingen en in de stiltes. In dat gevoel dat je ’s avonds thuis bent en ineens denkt: heb ik dat geluid eerder ook al gehoord? De schrijfstijl helpt daar enorm bij. Het is beeldend, maar niet zwaar. Je ziet het huis voor je, je voelt de leegte en je voelt de kou. Het deed me soms ook denken aan The Shining van Stephen King, hier ervaarde ik ook eenzelfde beklemmende spanning. Het boek leest vlot. Voor je het in de gaten hebt, ben je ineens weer twintig pagina’s verder.
Maar dan het einde, daar liep ik een beetje op vast. Voor mij voelde het namelijk niet helemaal af. Alsof het verhaal stopte terwijl ik er nog middenin zat. Maar misschien is dat precies de bedoeling. Misschien moet je dat gewoon accepteren. Maar eerlijk is eerlijk: ik had gehoopt op iets meer afronding.
Al met al is 'Vroeger woonden wij hier' een beklemmende thriller met paranormale elementen, die vooral uitblinkt in sfeer en spanning. Verwacht je een strak afgerond einde dan kan het boek teleurstellen. Maar als je houdt van psychologische spanning, je het geen probleem vindt dat je op driekwart van het boek nog geen idee hebt waar het naar toe gaat en het niet erg vindt om met vragen achter te blijven, dan is dit boek absoluut een aanrader!
Dankjewel LS-uitgeverij voor het recensie-exemplaar.
Het verhaal begint eigenlijk heel normaal. Eve en Charlie kopen een oud en afgelegen huis, voor een mooie prijs. Zo’n huis waarvan je denkt: waarom staat dit er nog? En ja hoor, dan staat er ineens een gezin op de stoep. Met de mededeling dat zij vroeger in dát huis woonden en of ze even binnen mogen komen kijken.... Vanaf dat moment gaat het helemaal verkeerd. Niet met een klap, maar langzaam, sluimerend. En juist dat maakt het zo nagelbijtend spannend. Verwacht geen die-hard horror. Geen bloederige scènes die komen en gaan. De spanning zit ’m juist in de sfeer. In de kleine dingen en in de stiltes. In dat gevoel dat je ’s avonds thuis bent en ineens denkt: heb ik dat geluid eerder ook al gehoord? De schrijfstijl helpt daar enorm bij. Het is beeldend, maar niet zwaar. Je ziet het huis voor je, je voelt de leegte en je voelt de kou. Het deed me soms ook denken aan The Shining van Stephen King, hier ervaarde ik ook eenzelfde beklemmende spanning. Het boek leest vlot. Voor je het in de gaten hebt, ben je ineens weer twintig pagina’s verder.
Maar dan het einde, daar liep ik een beetje op vast. Voor mij voelde het namelijk niet helemaal af. Alsof het verhaal stopte terwijl ik er nog middenin zat. Maar misschien is dat precies de bedoeling. Misschien moet je dat gewoon accepteren. Maar eerlijk is eerlijk: ik had gehoopt op iets meer afronding.
Al met al is 'Vroeger woonden wij hier' een beklemmende thriller met paranormale elementen, die vooral uitblinkt in sfeer en spanning. Verwacht je een strak afgerond einde dan kan het boek teleurstellen. Maar als je houdt van psychologische spanning, je het geen probleem vindt dat je op driekwart van het boek nog geen idee hebt waar het naar toe gaat en het niet erg vindt om met vragen achter te blijven, dan is dit boek absoluut een aanrader!
Dankjewel LS-uitgeverij voor het recensie-exemplaar.
1
Reageer op deze recensie
