Wegleggen of toch doorlezen.

De Deense Ane Riel is vooral bekend van het schrijven van kinderboeken.
Met Hars won ze onder meer de de Glazen Sleutel en een verfilming van het boek volgt.

"Het was donker in de kamer, toen mijn vader mijn oma om het leven bracht. "
Deze beginzin zet meteen de toon voor de rest van het boek.

Op 't Hoofd , een schiereiland verbonden met het vasteland via de Hals, wonen Jens Haarder en zijn vrouw Maria en dochter Liv.
Zij zijn de enige bewoners.
Niet voor niets wonen ze zo afgelegen, vooral Jens is een eenling, die zich graag afzondert van de rest van de gemeenschap.
Hij is geboren en opgegroeid op 't Hoofd , bij zijn ouders Silas en Else, samen met zijn broer Mogens.
Alleen is de meer rationele Mogens een andere richting opgegaan na het overlijden van hun beider vader, met wie vooral de gevoelige Jens een bijzondere band had.
Het begin van Hars gaat over de jonge jaren van Jens, over de band die hij met zijn vader Silas had. Dat begin duurt wat lang, maar daardoor krijg je als lezer wel meer inzicht in het karakter en het gedrag van Jens.
Hij is , in tegenstelling tot Mogens, gebleven op de boerderij en heeft het werk van zijn familie voortgezet.
Na het overlijden van zijn vader voelde hij zich lange tijd verloren, het kostte hem veel moeite het verlies te verwerken.
Of dat helemaal gelukt is?

Hars is een apart verhaal, in het begin kost het wat moeite om te blijven doorlezen, de neiging het boek regelmatig weg te leggen is groot.
Maar volhouden loont , de tweede helft , die voornamelijk over het zesjarige dochtertje Liv gaat, is pakkender geschreven.
Het disfunctionele gezin glijdt in het begin langzaam , maar daarna steeds sneller af.
En de kleine Liv moet daarmee om zien te gaan. Voor haar is het leven zoals zij en haar ouders dat leiden normaal, ze weet niet beter.

De schrijfstijl is tamelijk afstandelijk, waardoor het , zeker in het begin , lastig is echt betrokken te raken bij het verhaal .
De personages blijven daardoor ook op afstand , echt geraakt worden is moeilijk , hoewel dat tegen het einde , dat voor het grootste deel over Liv gaat, duidelijk beter wordt.
De beschrijvingen van de natuur zijn mooi , het bos , de dennen, de sparren en de dieren.
Een echte thriller is Hars niet , eigenlijk is het meer een bizar en triest verhaal over hoe een disfunctioneel gezin , waarvan de leden eigenlijk helemaal niet zo slecht zijn , kan afglijden , tot een punt waarop correctie niet meer mogelijk is.

Alles bij elkaar is Hars een bijzonder boek , niet een boek van dertien in een dozijn en zeker het lezen waard.