Chaotisch, charmant en uiteindelijk heel raak

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: Geweldig Groots Mooi Leven van Emily Henry voelt op momenten alsof het het kleine zusje is van The Seven Husbands of Evelyn Hugo. Niet qua schrijfstijl — Emily’s pen is luchtiger en speelser — maar vooral qua plot. Een oude, beroemde vrouw wil haar levensverhaal op papier zetten, maar houdt er een dubbele agenda op na voor de nietsvermoedende schrijver. Het grote verschil is dat dit boek zich meer richt op de schrijver(s) dan op de vrouw zelf.

De dynamiek tussen de hoofdpersonages Alice en Hayden is… verwarrend. Ze zijn duidelijk met elkaar verbonden, maar wat ze nou precies van elkaar willen? Geen idee. Het is hot and cold to the max. De ene pagina flirten ze alsof hun leven ervan afhangt, de volgende vermijden ze elkaars blik als pubers met bindingsangst. En hoewel die onduidelijkheid vaker voorkomt in dit genre, is het hier zó van de hak op de tak dat het soms irritant wordt.

Toch zijn de liefdesscènes zelf echt wel cute. Emily Henry weet precies hoe ze romantiek moet schrijven zonder dat het zoetsappig wordt. Er zit warmte in, humor, kwetsbaarheid. Alleen… ze gaan wel héél vaak van 0 naar 100. Je denkt: nu komt er een serieus gesprek — en ineens staan ze weer op elkaars lip. Je moet ervan houden, zullen we maar zeggen.

De eerste helft van het boek voelde wat wankel. Alsof er nog gezocht werd naar toon en richting. Maar gelukkig: in de tweede helft valt alles beter op z’n plek. De personages krijgen meer diepte, het tempo wordt consistenter, en de plottwists deden me op het puntje van mijn stoel zitten. Die had ik dus écht niet zien aankomen, en ze gaven het verhaal een extra laag.

Kortom: Geweldig Groots Mooi Leven is geen vlekkeloze roman, maar hij raakt wél. Vooral als je houdt van verhalen over liefde, verlies en alles daartussenin — verteld met een flinke dosis emotie en een tikje romantische chaos.