Elke groei kent zijn seizoenen, en samen maken we van een donkere winter weer een nieuwe lente.

Het verhaal van Ambre in "Waar de zon de sneeuw raakt" van Melissa Da Costa heeft mij weten te raken en heeft me vanaf het begin vastgegrepen waardoor het boek er zeer vlot door ging.
De schrijfstijl van Da Costa is poëtisch en gevoelig maar tegelijkertijd ook eerlijk, rauw en hard met momenten.
Vanaf de eerste pagina’s wordt je meegenomen in de harde realiteit van Ambre haar sombere leefwereld/situatie. Nadien ga je samen met haar op een reis van persoonlijke groei en leren loslaten van haar verleden.
Je wordt als lezer meegenomen in een wereld vol emoties, verlies en de zoektocht naar betekenis waar niet enkel Ambre met te maken heeft, maar ook de andere personages moeten mee leren omgaan.
Je wordt meegenomen naar Arvieux, waar de bergen, de kou en de stilte, de innerlijke strijd van het hoofdpersonage perfect weerspiegelen. Ook de verhalen van de andere personages passen helemaal in deze setting. De omgeving is als het ware een spiegel voor de innerlijke wereld van de personages in dit verhaal.
De natuur toont langs de andere kant ook de weg naar heling, hoop en verandering. Je kan de groei van de personages vergelijken met seizoenen. Samen met haar vrienden gaat Ambre van een donkere koude winter naar een nieuwe lente in hun levens.
De personages zijn menselijk, breekbaar en geloofwaardig waardoor je hen naarmate het verhaal vordert ze in je hart sluit. Je voelt als lezer mee met de personages en wil hen verder volgen tijdens hun persoonlijke groei.
Het boek is ontroerend, puur en troostend tegelijk.
Ik kijk alvast uit naar het verdere verloop van hun reis in het vervolg " Als dromen fluisteren" dat in het verjaar van 2026 uitkomt.