Lezersrecensie
WENSJES EN VERSJES IN EEN POESIEALBUM
Negentien versjes in het poesiealbum van Alida (Alie) Lopes Dias vertellen het verhaal van Alie en haar vriendinnen in de tweede wereldoorlog. Op haar twaalfde verjaardag, 21 september 1941, krijgt ze dat poesiealbum, en mogen haar vriendinnen, haar vader en zwager en haar meester een wens schrijven.
Dit album behoort aan mij
Zoo lang ik hoop te leven
Alie is mijn naam al bij me geboorte gegeven
Dias is mijn naam al van mijn vaders stam
Amsterdam de plaats waar ik ter wereld kwam.
Alie is Joods, en moet net als haar Joodse vriendinnen naar een Joodse school. Het wordt steeds moeilijker voor haar om de dagelijkse dingen te doen. Ze mag niet meer met haar hond Rosie naar het park, ze moet een gele ster dragen op haar kleding. In het voorjaar van 1943 wordt zij met haar moeder opgepakt en naar Kamp Vught gebracht. Ze wordt naar Sobibor gedeporteerd en wordt daar samen met haar moeder vermoord. Haar zus Gretha overleeft de tweede wereldoorlog. Zij geeft het poesiealbum aan het eind van haar leven aan de stiefvader van de schrijfster van dit boek, Claudia Carli. Zij gaat op zoek naar de mensen die in het album hebben geschreven. Van de negentien mensen hebben er maar zes de oorlog overleefd.
Het verhaal wordt rondom de versjes in het poesiealbum verteld. Met toestemming van familie en de schrijfsters in het boek heeft Claudia Carli een bijzonder monument gemaakt. Want naast de versjes worden ook de verhalen verteld van de negen overlevenden. Erg verdrietig vind ik de geboorte- en sterfdata van de meisjes. Zij werden allemaal maar ongeveer 12 jaar. Dit boek is door jongeren en volwassenen te lezen. Ik werd door dit verhaal gepakt. Ooit vertelde iemand mij dat diegene en moeder de enige overlevenden waren van hun familie. Dat in dit boek duidelijk wordt dat meerdere families allemaal zijn vermoord is niet voor te stellen.
Dit album behoort aan mij
Zoo lang ik hoop te leven
Alie is mijn naam al bij me geboorte gegeven
Dias is mijn naam al van mijn vaders stam
Amsterdam de plaats waar ik ter wereld kwam.
Alie is Joods, en moet net als haar Joodse vriendinnen naar een Joodse school. Het wordt steeds moeilijker voor haar om de dagelijkse dingen te doen. Ze mag niet meer met haar hond Rosie naar het park, ze moet een gele ster dragen op haar kleding. In het voorjaar van 1943 wordt zij met haar moeder opgepakt en naar Kamp Vught gebracht. Ze wordt naar Sobibor gedeporteerd en wordt daar samen met haar moeder vermoord. Haar zus Gretha overleeft de tweede wereldoorlog. Zij geeft het poesiealbum aan het eind van haar leven aan de stiefvader van de schrijfster van dit boek, Claudia Carli. Zij gaat op zoek naar de mensen die in het album hebben geschreven. Van de negentien mensen hebben er maar zes de oorlog overleefd.
Het verhaal wordt rondom de versjes in het poesiealbum verteld. Met toestemming van familie en de schrijfsters in het boek heeft Claudia Carli een bijzonder monument gemaakt. Want naast de versjes worden ook de verhalen verteld van de negen overlevenden. Erg verdrietig vind ik de geboorte- en sterfdata van de meisjes. Zij werden allemaal maar ongeveer 12 jaar. Dit boek is door jongeren en volwassenen te lezen. Ik werd door dit verhaal gepakt. Ooit vertelde iemand mij dat diegene en moeder de enige overlevenden waren van hun familie. Dat in dit boek duidelijk wordt dat meerdere families allemaal zijn vermoord is niet voor te stellen.
1
Reageer op deze recensie
