Vergeten herinneringen

De Indiase Antara heeft geen goede relatie met haar dementerende moeder Tara. Daarnaast zijn er veel spanningen in het huwelijk van Antara en haar man Dilip. Antara gaat op zoek naar een manier waarop haar verleden met haar moeder een plek kan krijgen, naar een rationele balans. Want nu haar moeder dementeert vraagt ze zich af hoe ze van haar moeder kan houden en voor haar kan zorgen, als haar moeder nooit van haar heeft gehouden, en ook niet voor haar heeft gezorgd.

Weggevlucht bij haar man is Tara met de driejarige Antara naar een ashram verhuisd. Als geliefde van de leider van de ashram laat Tara haar dochter aan haar lot over. Noodgedwongen leert Antara op eigen benen te staan. Als zij zeven jaar is vertrekken zij uit de ashram en na enkele omzwervingen trekken zij in bij de ouders van Tara, en moet Antara naar een kostschool. In een passage in het boek hierover vertelt Antara: “Mijn jaar op de kostschool zou de laatste keer zijn dat we van elkaar gescheiden waren, totdat ik veel ouder was en zelf vertrok, maar dat wisten we toen nog niet, want we kenden alleen het verleden, toen er geen rekening werd gehouden met mijn wil en instemming”.

Het boek van de Amerikaanse schrijfster Avni Doshi heeft wel hoofdstukken waarboven een jaartal wordt gemeld, maar heden en verleden lopen door elkaar heen. Dat maakt het verhaal niet gemakkelijker, maar wel interessanter. Het verhaal wordt vanuit de ik-persoon Antara verteld. Het verhaal is beeldend verteld, en heel fijn om te lezen. Ik kon mij wel inleven in het verhaal van Antara.

De in Dubai wonende Avni Doshi heeft zeven jaar aan dit boek gewerkt, en acht verschillende versies geschreven voordat zij dit debuut uitbracht. Haar Indiase familie is haar inspiratiebron geweest. Verbrande Suiker werd beloond met een nominatie op de shortlist van de Booker Prize 2020.