Een werk van lange adem.

Umberto Eco schrijft het boek aan de hand van aantekeningen van het fictieve hoofdpersonage Roberto de La Grive.

Roberto schrijft in de zomer van 1643 brieven aan zijn Dame, een onbereikbare geliefde, nadat hij schipbreuk leed en terecht kwam op een op het eerste zicht verlaten schip.
In het eerste deel van het boek worden de gebeurtenissen op het schip afgewisseld met flash backs naar de tijd voor de zeereis. Zo kom je te weten hoe Roberto evolueert van een jongeman op het Italiaanse platteland tot de man die schipbreuk lijdt in de buurt van de Salomoneilanden.
Op het schip zijn er verschillende vreemde gebeurtenissen waardoor Roberto de indruk krijgt dat hij er niet alleen is. Iets wat waarheid blijkt te zijn. Wanneer hij ‘de indringer’ ontmoet geeft dit een nieuwe wending aan zijn verblijf op het schip.

Het verhaal speelt zich af in de 17de eeuw met zijn overtuigingen, denkwijzen, geloof en wereldbeeld. De schrijver slaagt er heel goed in die sfeer op te roepen.
Alle elementen voor een vlot en spannend boek zijn aanwezig. Maar door de schrijfstijl heb ik het boek niet zo ervaren.
Zinnen van 7 regels zijn geen uitzondering door een opeenstapeling van bijzinnen, omschrijvingen, adjectieven,… Verder gebruikt de schrijver vaak ‘oude’ woordenschat en woorden die niet alledaags zijn.
Er zijn ook paragrafen waarbij de lezer een ‘wetenschappelijke’ of filosofische uiteenzetting voor de kiezen krijgt of waarin een personage een betoog afsteekt waarbij je als lezer het noorden kwijt geraakt.
Dit alles maakte het geheel gekunsteld en moeilijk leesbaar. Het remde het verhaal af en zorgde dat er voor mij weinig leesplezier overbleef. Vanaf pag 173 verbeterde dit een beetje, maar het boek uitlezen was voor mij persoonlijk weinig ontspannend.