Lezersrecensie
Wachten, wachten, maar uiteindelijk gloort er hoop!
Wachten, wachten, maar uiteindelijk gloort er hoop!
De schrijfster Machteld Siegmann is gefascineerd door zware levens. Zwaar is het leven van de hoofdpersonen, het gezin Rook, in haar debuutroman De kaalvreter zeker. Siegmann houdt van het boerenleven en ook dit zien we terug in deze roman. Wie nu al af wil haken, omdat hij/zij geen zin heeft in een zwaar boek, kan beter toch nog even verder lezen, want Siegmann won met dit boek wel De Bronzen Uil. Het is een boek met prachtige zinnen, veel stof tot nadenken en een hoopvol eind.
De kaalvreter (2019) is een mozaïekroman. De hoofdpersonen hebben hun eigen hoofdstukken, waarin zij hun kijk op de situatie geven. Ook de tijd, verleden en heden wisselen elkaar af.
Het verhaal begint bij de zeer jonge Leie Blum die in 1942 als Joods meisje door een voor haar onbekende man bij een boerengezin gebracht wordt. Leie begrijpt er niets van, ze verwacht dan ook dat haar ouders haar spoedig zullen ophalen. Dat gebeurt echter niet en Leie wacht en wacht.
In het heden is Leie getrouwd met Dirk en samen hebben ze twee zoons, Anton (15 jaar) en Meeus (11 jaar). Wanneer Leie naar de begrafenis van haar pleegmoeder gaat, doet ze op de begraafplaats een ontdekking die zorgt voor een ommekeer in haar leven.
Meeus: “na een begrafenis gaan mensen door met leven”, mama deed dat niet
Dirk : “Ik was volkomen bereid om uren achter een vlieg aan te gaan om de oorlog
en het lijden en het verlangen en de leegte uit haar (=Leies) leven te meppen”
Leie zondert zich af, bemoeit zich niet meer met haar gezin en de kinderen schamen zich voor haar. Meeus vertelt op school dat zijn moeder kanker heeft, dat klinkt beter dan dat z’n moeder niet goed bij haar hoofd is. Toch moet het leven op het boerenbedrijf doorgaan en de kinderen moeten naar school
Leie: “Alles is verdergegaan terwijl ik ben gestopt”. “Ik ben gaan wachten tot de tijd mij inhaalde
en de herinnering wiste en toen dat niet lukte heb ik geprobeerd de herinnering om te
buigen, maar ze stond het niet toe”.
In al deze wanhoop komt er een vreemd kind langs, Leie ziet haar als een teken en dat blijkt ze ook te zijn. Het kind komt op het juiste moment. Door het kind en waarschijnlijk ook door de medicijnen gaat Leie haar probleem aanpakken.
Machteld Siegmann is in staat de juiste sfeer op te roepen, je voelt mee met de gezinsleden, je begrijpt hun frustratie. Ook de dwarse Anton begrijp je, hij kan het ook nooit goed doen voor zijn vader.
Meeus: “Als het om Anton gaat, zijn papa’s woorden als kogels die uit een geweer knallen”.
De kaalvreter is een boek boordevol thema’s (oorlog, relaties, depressies, hoop) en motieven, je blijft ontdekken! Het is een boek dat je zeker voor een tweede keer kunt lezen en dan zie je weer nieuwe dingen. Ook is het uitermate geschikt voor een leesclub.
De schrijfster Machteld Siegmann is gefascineerd door zware levens. Zwaar is het leven van de hoofdpersonen, het gezin Rook, in haar debuutroman De kaalvreter zeker. Siegmann houdt van het boerenleven en ook dit zien we terug in deze roman. Wie nu al af wil haken, omdat hij/zij geen zin heeft in een zwaar boek, kan beter toch nog even verder lezen, want Siegmann won met dit boek wel De Bronzen Uil. Het is een boek met prachtige zinnen, veel stof tot nadenken en een hoopvol eind.
De kaalvreter (2019) is een mozaïekroman. De hoofdpersonen hebben hun eigen hoofdstukken, waarin zij hun kijk op de situatie geven. Ook de tijd, verleden en heden wisselen elkaar af.
Het verhaal begint bij de zeer jonge Leie Blum die in 1942 als Joods meisje door een voor haar onbekende man bij een boerengezin gebracht wordt. Leie begrijpt er niets van, ze verwacht dan ook dat haar ouders haar spoedig zullen ophalen. Dat gebeurt echter niet en Leie wacht en wacht.
In het heden is Leie getrouwd met Dirk en samen hebben ze twee zoons, Anton (15 jaar) en Meeus (11 jaar). Wanneer Leie naar de begrafenis van haar pleegmoeder gaat, doet ze op de begraafplaats een ontdekking die zorgt voor een ommekeer in haar leven.
Meeus: “na een begrafenis gaan mensen door met leven”, mama deed dat niet
Dirk : “Ik was volkomen bereid om uren achter een vlieg aan te gaan om de oorlog
en het lijden en het verlangen en de leegte uit haar (=Leies) leven te meppen”
Leie zondert zich af, bemoeit zich niet meer met haar gezin en de kinderen schamen zich voor haar. Meeus vertelt op school dat zijn moeder kanker heeft, dat klinkt beter dan dat z’n moeder niet goed bij haar hoofd is. Toch moet het leven op het boerenbedrijf doorgaan en de kinderen moeten naar school
Leie: “Alles is verdergegaan terwijl ik ben gestopt”. “Ik ben gaan wachten tot de tijd mij inhaalde
en de herinnering wiste en toen dat niet lukte heb ik geprobeerd de herinnering om te
buigen, maar ze stond het niet toe”.
In al deze wanhoop komt er een vreemd kind langs, Leie ziet haar als een teken en dat blijkt ze ook te zijn. Het kind komt op het juiste moment. Door het kind en waarschijnlijk ook door de medicijnen gaat Leie haar probleem aanpakken.
Machteld Siegmann is in staat de juiste sfeer op te roepen, je voelt mee met de gezinsleden, je begrijpt hun frustratie. Ook de dwarse Anton begrijp je, hij kan het ook nooit goed doen voor zijn vader.
Meeus: “Als het om Anton gaat, zijn papa’s woorden als kogels die uit een geweer knallen”.
De kaalvreter is een boek boordevol thema’s (oorlog, relaties, depressies, hoop) en motieven, je blijft ontdekken! Het is een boek dat je zeker voor een tweede keer kunt lezen en dan zie je weer nieuwe dingen. Ook is het uitermate geschikt voor een leesclub.
1
Reageer op deze recensie
