Bomen en bergen, kleuren en geuren, maar ook eenzaamheid.

Wanneer je de kleurrijke cover ziet, heb je al zin om dit boek op te pakken. En het mooie is dat niet alleen de buitenkant van dit boek vol kleur is, maar ook de binnenkant. Zoals Anna die armen vol fleurige jurken aanschaft. Ook de bergen in Iran worden prachtig beschreven.
“We stonden op de rode toppen van Tabriz. De bergen hadden witte bloemen van sneeuw op hun rode haar en de zon droeg een sjaal waarop kleine witte wolken stonden”.
Een ander voorbeeld is het huis waar vriendin Raha woonde, een huis met grote paarse, groene, rode en gele ramen. De tuin met granaatappelrode geraniums. Een en al kleur, je ziet het gewoon voor je.

De hemel is altijd paars is het romandebuut van de Iraanse Sholez Rezazadeh, die pas sinds 2015 in Nederland woont. In haar roman woont de hoofdpersoon, de 32-jarige Arghavan in Amsterdam, maar ze groeide op in Iran. Heden en verleden wisselen elkaar af. Qua inhoud is het boek best confronterend, niet alleen voor Arghavan, maar ook voor de lezer. Arghavan heeft moeite met mensen die constant op hun horloge kijken, zelfs als je met ze praat!
In Nederland heeft iedereen het ook druk, des te drukker, des te beter.
”Je mag niet stilstaan, maar ondertussen vergeet je om te leven en te genieten van de simpelste dingen” of
“nog steeds kan ik niet begrijpen waarom het hier zo gewoon is om de peuken op de grond te gooien”
Wij Nederlanders kunnen dit in onze zak steken!

Het boek staat vol prachtige zinnen.
“de frisse aanraking van de wind, de zachte geur van het meer en de warme handen van de zon op onze ruggen” en
“Ik zie de bomen elkaar aankijken, hun takken innig verstrengeld”

Het contact tussen Arghavan en haar moeder is niet goed. Uiteindelijk verlaat de moeder het gezin. De relatie met de vader is wel goed, maar loopt ook verkeerd af. Arghavan vertrekt naar Nederland. Ze gaat werken in een tweedehands kledingzaak in Amsterdam en leert daar Anna en Johan kennen, twee bijzondere mensen. Ze krijgt een relatie met Mees, maar die houdt geen stand. Mees vindt de wereld van Arghavan mooi, maar kiest toch voor zijn eigen wereld.

Het boek eindigt met een gesprek tussen Anna en Arghavan over doorgaan en loslaten, voor Anna vanzelfsprekend, voor Arghavan moeilijk te bevatten.

“De hemel is altijd paars is een kleurrijk boek vol thema’s zoals natuurbeschrijvingen, relaties, cultuurverschillen, maar ook eenzaamheid. Dit alles beschreven in prachtige zinnen.
Ik kijk uit naar de tweede roman van deze schrijfster. Dit boek verdient vier sterren.