Een duet met valse tonen

Wanneer de Nederlandse wetenschapper Ilse in Boston een lezing geeft en daarna nog wat rondkijkt in de stad ontmoet ze A, die violist is. Ilse die voorzichtig en melancholisch is, valt daar als een blok voor A die zorgeloos en aanstekelijk is. A woont in Nashville, Ilse in Jeruzalem. Ze besluiten in New York op een woonboot te gaan wonen. De naam van de boot is Duet.

Ilse raakt al snel in verwachting. De boot heeft nogal wat mankementen en is krap. A is vaak dagen van huis en het wordt een koude winter. Ook is het samenwonen met A niet wat Ilse gehoopt had.

Beetje bij beetje wordt het Ilse duidelijk wie A werkelijk is. A verdedigt bijvoorbeeld een publicatie over Mein Kampf, hij ziet dit als een vorm van vrijheid van meningsuiting. Ilse denkt hier heel anders over.
A wil een wapenvergunning, hij ruikt vaak naar wiet, vindt het geen probleem dat een Mexicaan de boot verft zonder masker, ziet overal driehoeken die voor een nieuwe wereldorde staan.
Vaak staan A’s ogen donker, dan is het niet verstandig om met hem in gesprek te gaan, hij is dan niet voor reden vatbaar.

Toch vertrekt Ilse niet. “Ik wil zo graag geloven dat A zijn best doet”, “Ik dacht dat hij een veilige haven zou zijn. Maar steeds vaker vraag ik me af wie hij is”. We krijgen samen een kind, dus het MOET goedkomen.

Ilse bevalt in Nederland, hun dochtertje krijgt de naam June Bee en na vijf weken vertrekken met z’n drietjes weer naar Amerika. Het leven wordt steeds zwaarder en dan neemt Ilse een rigoureus besluit.

Duet, deels autobiografisch, deels fictie is het debuut van Ilse Lazaroms. Het is een boek waar veel besproken wordt, het op oudere leeftijd moeder worden, de gezondheidszorg in Amerika, complottheorieën, werken als wetenschapper, problemen van een werkende moeder en de zoektocht naar een thuis. Jammer dat de complottheorieën zo weinig uitgewerkt worden. Ook leer je A. niet echt kennen.
Het lijkt een makkelijk leesbaar boek met wat nieuwe woorden/begrippen, zoals gaslighting en ankerbaby’s, maar er zitten ook diepere lagen in, die vaak pas bij herlezen naar boven komen.
De schrijfstijl is afstandelijk, soms ook poëtisch, de zinnen zijn af en toe onvolledig, met weinig woorden wordt veel gezegd.
Duet is zeker qua schrijfstijl een bijzonder boek dat hier en daar wat meer uitgewerkt had mogen worden.