Verleden en heden van Waldeshöh

“Heimweeland” is de Nederlandse vertaling van “Was uns erinnern lasst”. De vertaling en de titel geven al iets prijs van de inhoud. Kati Naumann schrijft behalve romans ook kinderboeken, hoorspelen, gedichten en songteksten. Het verhaal speelt in het Thüringer Woud, in het niemandsland tussen de twee voormalige Duitslanden. De schrijfster kent dit gebied goed, haar grootouders woonden er. Ook zijn er overeenkomsten tussen de schrijfster en Christine Dressel, toch is het boek niet autobiografisch.

Het boek begint in het heden. Milla is een alleenstaande moeder die op zoek gaat naar “verloren plaatsen”. Zelf voelt ze zich ook verloren. Ze is opgevoed door haar grootouders, haar ouders gingen zelf op wereldreis. Milla vindt een luik met daaronder een kelder, in die kelder ligt een schriftje met daarop de naam van Christine Dressel. Milla wil graag weten of deze Christine nog leeft en wat er met het pand gebeurd is. Wel iets onder de grond, maar niets boven de grond.

De hoofdstukken over Waldeshöh zijn in het verleden, ze beschrijven het hotel en de familie Dressel. Leven in niemandsland is zwaar. De personages reageren hier allemaal anders op.

“De oude mevrouw Dressel keek om zich heen om zich ervan te vergewissen dat ze alleen waren. Toen fluisterde ze tegen Johanna: Je moet wat achteroverdrukken en in de kelder verstoppen. Aardappels en worst. Dat merken ze toch niet."

“Op het dressoir voor de grote spiegel lagen demonstratief de propagandistische jeugdboeken van uitgeverij Stürmer uitgestald. Je wist maar nooit wie er langskwam. Toch werden ’s avonds alleen de sprookjes van Bechstein en Grimm voorgelezen”.

Uiteindelijk moet de familie Waldeshöh verlaten.

De speurtocht van Milla is succesvol, ze vindt Christine en ze komt erachter wat er met Waldeshöh gebeurd is. Zeer verrassend is dat een lid van de familie Dressel hier een nare rol in heeft gespeeld. Uiteindelijk is er voor het “verloren” Waldeshöh en voor de “verloren” Milla toch een toekomst. Eind goed, al goed.

Het taalgebruik is eenvoudig, er zijn herhalingen en de personages worden matig uitgewerkt. Ondanks de prachtige natuurbeschrijvingen valt deze familieroman tegen. Een verdieping van personages en DDR-geschiedenis zouden deze roman interessanter gemaakt hebben.