Pessimistisch

*Let op, geen spoilers maar ik bespreek wel kleine hints en dingen uit het boek die je misschien niet vooraf wil weten.*

In 'knap voor een dik meisje' vertelt Tatjana Almuli over haar leven, en met name haar gewicht. Ze overloopt haar jeugd, de jongvolwassen jaren en vooral de strijd die ze voerde met haar lichaam. Een non-fictie boek met een autobiografische sausje erover heen. Langs de ene kant moeizaam om daar een recensie over te schrijven, langs de andere kant: ik heb een heleboel bedenkingen bij dit boek.

Als eerste vond ik het interessant. Voornamelijk om te weten wat een zwaarder gewicht in het leven van iemand doet. Vreemde bedenking, maar ik kan begrijpen dat sommige zaken niet meer zo vanzelfsprekend zijn. Zoals het vliegtuig nemen, en vooral: je daar comfortabel bij voelen. Al snel wordt duidelijk dat het voornamelijk gebeurtenissen zijn in de jeugd van Tatjana, die haar op een bepaalde manier hebben getekend.
Eerlijk gezegd vond ik dat los staan van het hele gewichtskwestie. Ik denk dat veel van de neerslachtige zaken eerder het gevolg waren van trauma's dan haar (over)gewicht. Al probeerde ze in het boek wel te weerspiegelen dat alles kwam door haar zelfbeeld. Met een jeugd zoals de hare, is het niet abnormaal dat je mentaal enkele struikelblokken ondervindt.
Het persoonlijke kantje aan dit boek kon ik waarderen. Het luisterde het audioboek dat evenals ingesproken werd door de auteur. Dat gaf het allemaal nog meer persoonlijkheid en bevorderde de leeservaring. De auteur heeft een aangename stem om naar te luisteren. Afgaande daarop is de schrijfstijl vlot en toegankelijk voor elk type lezen.

Waarom ik toch maar twee sterren geef? Dit boek slaagt in mijn ogen de bal compleet mis...
Het zelfmedelijden van Tatjana is storend. In het boek is dit te aanwezig en ik hoop oprecht dat in haar dagelijkse leven dit anders was. Alles wordt op anderen afgeschoven. Elk klein dingetje dat in haar leven fout gaat is de schuld van iemand anders. Haar jeugd kan een reden zijn en ik denk oprecht ook dat het in verband staat, maar ook daarna is elke tegenslag gelinkt aan een ander persoon.
Ze haalt meermaals aan zich niet voldoende te voelen voor anderen. Al had ik vaak bij haar woorden het idee dat ze de verschillende mannen waar ze mee gedatet heeft, evenals als niet goed genoeg zag. Hier en daar had ik het gevoel dat ze net dezelfde houding aannam tegenover anderen, als de houding die mensen naar haar hadden en die ze bekritiseerde.
Deze twee dingen met elkaar gecombineerd, maken dat Tatjana andere mensen dingen gaat verwijten. Voor haar ouders, die naar mijn ogen zowat de enige in het hele verhaal zijn die daadwerkelijk wat fout hebben gedaan, neemt ze het steeds op. Ze draagt beide op handen, ondanks dat ze een keerpunt heeft naar haar vader toe. Onschuldige personen, waarvan ze vaak misschien niet met zekerheid kon zeggen of ze daadwerkelijk foute bedoelingen hadden, wijst ze met de vinger.

Er zijn ook vele uitspraken in dit boek waar ik even van opkeek. 'Ik had liever Anorexia gehad, dan was ik tenminste dun.' Is een van de uitspraken waarbij ik zoiets had van: 'zoiets kan je toch niet zeggen?'. Ze heeft anorexia in haar omgeving gezien, en doet er zo lichtjes over.
Veel uitspraken zijn ook heel haatdragend naar 'slanke' mensen toe. Opnieuw dat vingerwijzen dat het hun fout is. Tegenover haar vriendinnen is ze soms ronduit arrogant. Wanneer sommige haar accepteren voor wie ze is, haar gewicht niet zien; reageert ze zo brut en kordaat.
Uit het boek haal je al snel: de wereld moet zich aanpassen aan mij. De wereld moet rekening houden met mensen die obesitas hebben.
Ze haalt aan hoe anderen haar vooroordelen, maar ze doet het zelf eens zo erg. Haar houding naar anderen toe is vrij ongepast en niet relevant aan haar gewicht. Dit gaat eerder uit naar wantrouwen en persoonlijkheid.

Ik had van dit boek verwacht om te lezen hoe haar leven in elkaar zit. Welke dingen ze zoal hoort, wat voor haar moeizaam is (niet een opsomming zoals veters strikken gaat niet vlot), hoe ze opzoek ging naar de reden van haar vreetbuien, hoe ze haar problemen aanpakte en vooral hoe ze haar verhaal als inspiratie voor anderen wilde gebruiken.
In realiteit krijg je een boek dat haar trauma's beschrijft, waarin ze maar voor een kort deel praat over haar gewicht en welke problemen het met zich meebrengt, eerlijk gezegd had ik nooit het gevoel dat ze haar eigen fouten toegaf, haar problemen leek ze op te willen lossen maar iedereen weet dat woorden niets zijn naast daden, haar problemen pakte ze niet aan (of dat heeft ze niet in het boek uitgebreid beschreven) en eerlijk gezegd geeft dit boek geen inspiratiebron voor personen in dezelfde situatie.

Ik vind het vreselijk jammer om dit boek slecht te vinden. Zeker omdat het non-fictie is, en je eigenlijk iemands levensverhaal beoordeelt. Ik hoop oprecht dat de werkelijkheid anders is dan het boek, en veel dingen gewoon fout overkomen bij de lezer. Het is vooral de inhoud en de houding van Tatjana dat mij als lezer dwarszat.
Als conclusie wil ik vooral nalaten dat dit boek eerder pessimistisch en haatdragend is, en niet zo zeer een objectief en bemoedigend beeld biedt.