Interessante plot

De roman 'stenen eten' heeft een metaforische betekenis. Wanneer een dorp opgeschrikt wordt door een reeks zelfmoorden, wordt het verdriet van Ben weer aangewakkerd. Enkele jaren eerder verloor hij namelijk zijn zus, die net zoals de huidige jongeren; haar leven ontnam.

De plot spreekt aan. Het verhaal dat de auteur probeert te vertellen kan voor vele mensen een bepaalde herkenbaarheid oproepen. Langs de andere kant kan het ook confronterend zijn voor lezers die een zelfmoord in directe omgeving hebben meegemaakt. Dit maakt dat het boek niet voor elke lezer is.
Het metaforische kantje van de plot zorgt er overigens voor dat het boek interessant blijft. Elke lezer krijgt de vrijheid om het verhaal en de boodschap op een eigen manier op te vatten. Of het nu gaat over het verwerken van verdriet, de schakelmomenten in het leven, opgroeien of eender wat; elke lezer kan er een boodschap en les uithalen.
Hoewel de plot een interessant concept is, wordt het na enige tijd wat langdradig. Een bepaalde sleur komt in het verhaal en die gaat ook niet meer weg. Dit maakt dat het boek -naar het einde toe- niet meer zo vlot leest. De hoofdpersoon zou wat meer pit mogen hebben om het tempo er wat meer in te houden.
Want hoewel het verdriet van de hoofdpersoon wordt verteld, is het niet zo zeer voelbaar. De emotie had sterker gemogen. De auteur had meer mogen laten voelen dan tonen. Doorheen het verhaal vlakt de hoofdpersoon af omdat de lezer die connectie niet kan leggen. Het is een aangrijpend verhaal, maar het effect (fysiek) mist nog een beetje.

Over het algemeen een fijne roman om te lezen. Een boek dat je aan het denken zet en vooral meer biedt dan een ontspannend moment. Al vond ik het relatief eentonig worden naar het einde toe en miste ik een bepaalde emotie die mij bij de keel zou grijpen.