Vooral te lang 1/5

'Al het blauw van de hemel'
.5

Recensie – Al het blauw van de wereld

Al het blauw van de wereld is een poëtische en emotioneel geladen roman die diepe thema’s als liefde, verlies, herinnering en zelfontdekking verkent. De schrijver weet een sfeer van melancholie en verstilling op te roepen die je als lezer langzaam maar zeker in het verhaal trekt. De taal is beeldend, de toon dromerig, en de emoties worden met zorg en aandacht uitgewerkt.

Het boek heeft duidelijk de ambitie om meer te zijn dan een gewoon verhaal – het wil raken, vertragen en tot nadenken aanzetten. Dat lukt op veel momenten ook. Je voelt het verlangen van de personages, hun onmacht, en de schoonheid van kleine, vaak pijnlijke herinneringen. Het is een boek dat je niet alleen met je hoofd leest, maar ook met je gevoel.

Tegelijkertijd is die traagheid ook de zwakke plek. Met zo’n 600 pagina’s is het boek behoorlijk omvangrijk, en dat voel je als lezer. In het midden zakt het tempo flink in. Er zijn veel herhalingen van gedachten, beschrijvingen en gevoelens die al eerder zijn aangestipt. De introspectie is mooi, maar op den duur wordt het wat zwaar en vermoeiend. Het verhaal had met gemak honderd pagina’s korter kunnen zijn zonder aan zeggingskracht in te boeten — misschien was het dan juist sterker geweest.

Conclusie:
Al het blauw van de wereld is een gevoelig, traag en mooi geschreven boek dat indruk kan maken op wie houdt van langzame, diepgaande verhalen. Maar met 600 pagina’s vraagt het ook veel geduld. Wie bereid is dat op te brengen, vindt hier een roman vol emotie en sfeer. Wie minder geduld heeft, zal het al snel als langdradig vinden.