Lezersrecensie
Een wens die blijft nazinderen...
Rachels wens
Ik geef het eerlijk toe: boeken over de Tweede Wereldoorlog ontwijk ik soms een beetje. Niet omdat ze me niet interesseren – integendeel – maar omdat ze me vaak zo raken dat ik even niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Maar goed, soms pak je een boek op, denk je: “Even kijken waar dit over gaat,” en voor je het weet zit je er middenin. Zo ging het bij Rachels wens van Aline van Wijnen.
En wow.
Het boek springt tussen twee tijden: het Amsterdam van 1942 en het Nederland van nu. Rachel, een jonge Joodse vrouw met een leven voor zich, wordt door de oorlog letterlijk en figuurlijk stilgezet. De dreiging van deportatie hangt boven haar hoofd als een donkere regenwolk die je voelt voor je de bui ziet. Gelukkig is er Gijs – dapper, loyaal, een beetje de oorlogsversie van een romcom-held, maar dan zonder de cheesy one-liners.
En dan, 2013: daar is Kyra. Burn-out, vastgelopen, en ineens buddy van een oude man: diezelfde Gijs, maar dan met meer rimpels en een rugzak vol herinneringen. En die herinneringen… die blijken een verhaal in zich te dragen dat niet vergeten mag worden.
Wat me raakte aan dit boek is dat het grootse thema’s – oorlog, angst, verlies – klein en tastbaar maakt. Geen dramatische toeters en bellen, maar gewoon mensen, met hun twijfels, keuzes, verlangens. Rachel wil leven. Liefhebben. Best een begrijpelijke wens, toch?
En toch, tussen alle spanning en verdriet door, zit er ook licht. Kleine momenten van liefde, van warmte, van hoop. Je voelt de dreiging, maar je ziet ook het verzet – niet alleen tegen de bezetter, maar ook tegen het idee dat alles donker moet zijn. En dat is misschien wel wat het boek zo krachtig maakt: het laat zien dat zelfs in oorlogstijd mensen gewoon mensen blijven. Met hart, humor en heimwee.
Ik las het in een paar dagen uit, moest af en toe even slikken maar voelde me uiteindelijk dankbaar. Dat dit soort verhalen verteld worden. Dat mensen als Rachel en Gijs, echt of fictief, blijven voortleven in boeken. En dat we mogen stilstaan bij het verleden – zonder dat het ons verplettert.
Kortom: Rachels wens is geen luchtige feelgood, maar wel een boek dat je met een warm hart en natte ogen achterlaat. En soms, heel soms, is dat precies wat je nodig hebt.
Ik geef het eerlijk toe: boeken over de Tweede Wereldoorlog ontwijk ik soms een beetje. Niet omdat ze me niet interesseren – integendeel – maar omdat ze me vaak zo raken dat ik even niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Maar goed, soms pak je een boek op, denk je: “Even kijken waar dit over gaat,” en voor je het weet zit je er middenin. Zo ging het bij Rachels wens van Aline van Wijnen.
En wow.
Het boek springt tussen twee tijden: het Amsterdam van 1942 en het Nederland van nu. Rachel, een jonge Joodse vrouw met een leven voor zich, wordt door de oorlog letterlijk en figuurlijk stilgezet. De dreiging van deportatie hangt boven haar hoofd als een donkere regenwolk die je voelt voor je de bui ziet. Gelukkig is er Gijs – dapper, loyaal, een beetje de oorlogsversie van een romcom-held, maar dan zonder de cheesy one-liners.
En dan, 2013: daar is Kyra. Burn-out, vastgelopen, en ineens buddy van een oude man: diezelfde Gijs, maar dan met meer rimpels en een rugzak vol herinneringen. En die herinneringen… die blijken een verhaal in zich te dragen dat niet vergeten mag worden.
Wat me raakte aan dit boek is dat het grootse thema’s – oorlog, angst, verlies – klein en tastbaar maakt. Geen dramatische toeters en bellen, maar gewoon mensen, met hun twijfels, keuzes, verlangens. Rachel wil leven. Liefhebben. Best een begrijpelijke wens, toch?
En toch, tussen alle spanning en verdriet door, zit er ook licht. Kleine momenten van liefde, van warmte, van hoop. Je voelt de dreiging, maar je ziet ook het verzet – niet alleen tegen de bezetter, maar ook tegen het idee dat alles donker moet zijn. En dat is misschien wel wat het boek zo krachtig maakt: het laat zien dat zelfs in oorlogstijd mensen gewoon mensen blijven. Met hart, humor en heimwee.
Ik las het in een paar dagen uit, moest af en toe even slikken maar voelde me uiteindelijk dankbaar. Dat dit soort verhalen verteld worden. Dat mensen als Rachel en Gijs, echt of fictief, blijven voortleven in boeken. En dat we mogen stilstaan bij het verleden – zonder dat het ons verplettert.
Kortom: Rachels wens is geen luchtige feelgood, maar wel een boek dat je met een warm hart en natte ogen achterlaat. En soms, heel soms, is dat precies wat je nodig hebt.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Astrid van der Helm
Gesponsord
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
