1126 Ma van Hugo Borst

Aan het begin van de zomer krijg ik een berichtje van de bibliotheek. Ik kan gratis boeken lezen via de Vakantiebieb, een speciale app voor leden, met dertig boeken voor volwassenen en dertig kinderboeken. Ik download wat kinderboeken en twee 'informatieve' boeken: Ma, van Hugo Borst en Je ziet mij nooit meer terug, van Sonja Barend. Ik lees in beide een paar bladzijden en ben blij dat ze mee op vakantie kunnen. Ik zit op dat moment nog midden in het laatste deel van de aangrijpende Napolitaanse Romans, maar dat heb ik zo uit. Dan lees ik Sonja en daarna Hugo.
Ma van Hugo Borst gaat over zijn moeder die aan het dementeren is. In het begin is ze nog thuis. Later gaat ze naar een verpleeghuis. Het boek bestaat uit stukje die eerder in de krant hebben gestaan, in AD Magazine. Hij heeft die stukjes deels herschreven een aangevuld met speciaal voor dit boek geschreven stukjes.
Het gaat over zijn moeder en over de zorg in het verpleeghuis, over dementie en de verstrekkende gevolgen daarvan. Over de dood en over het leven. Maar het gaat ook heel erg over Hugo en zijn relatie met zijn moeder. Het verhaal speelt in Rotterdam, waar zijn moeder woont op de Robert Kochplaats in Ommoord. Een vriend uit mijn middelbare-schooltijd woonde daar pal naast, op de Kelloggplaats. Ik rij er zo naar toe. Eén van de stukjes gaat over zijn favoriete Wrangler spijkerbroek, die hij van zijn moeder niet meer mag dragen omdat er gaten in vallen. Maar hij zit zo lekker. Zijn moeder gooit de broek toch weg. Hugo kocht deze broek bij Scheenjes Mode in Rotterdam. Tegenover Scheenjes aan de Teldersweg stond de Petraschool, mijn lagere school. Ik kende Eddie Scheenjes nog. Ze zijn nu failliet en de school is weg, maar wij nog niet.
Omdat Hugo de stukjes eerst in de krant schrijft, wordt hij door een mevrouw aangesproken met de vraag wat zijn moeder daarvan zou vinden, van al die stukjes Hugo bespreekt het mooi en laat zijn moeder in het begin meelezen. Later gaat dat niet meer, maar hij schrijft met genade, zegt hij.
En liefdevol kunnen we daar aan toevoegen. Dat is wat je ook veel over dit boek hoort, dat het zo'n liefdevol verhaal is. Ik heb er erg van genoten en de stukjes met veel plezier en ontroering achter elkaar gelezen. Er is inmiddels ook een vervolg, zag ik: Ach, Moedertje. Dat heb ik nog niet gelezen, maar is ook mooi. Kan niet anders.

Ate Vegter, 11 augustus 2018
www.atevegter.wordpress.com