Een film noir in boek formaat.

De vrouw in het raam vond ik geweldig en ik begrijp de kritiek die het kreeg niet. Maar nu een nieuw boek van A.J. Finn! Ik had er zin in.

Het werd me al vrij snel duidelijk dat dit boek een compleet andere kant op ging. Het leest als een film Noir. Alsof je een zwart-wit film bent binnen gelopen uit het oude Hollywood. Het stroomt over van de sfeervolle scènes.

'Madeleine heeft geen oog dicht gedaan, het niet eens geprobeerd. Ze is een schip in een storm, dat heen en weer slingert terwijl het verleden als zeewater het dek opspoelt.'

'Na een tijdje wendt ze zich van hem af om te kijken naar de donkere, schuimende golven die als paarden komen aanstormen. 'Ik wacht en hoop' zegt Sebastian.'

Maar daardoor moet je je er ook op voorbereiden dat het tempo laag ligt. Heel herkenbaar voor Film noir. Dus neem er de tijd voor en zet een fijne jazz playlist op.

Er zijn veel referenties naar Agatha Christie en Sherlock Holmes. En A.J. Finn heeft overduidelijk veel inspiratie uit deze boeken gehaald. Het chateau in Franse stijl, de enorme bibliotheek, een rijke familie met een geheim.

Toch was de held in het verhaal niet een vindingrijke detective zoals Miss Marple. Nicky Hunter was soms wat moeilijk te vatten. Maar toch gedreven het familiegeheim op te lossen.

Geen puzzelstukjes in dit verhaal waarna je op het einde het hele plaatje ziet. Je krijgt naar mate het verhaal vordert steeds meer vragen bij. Pas bij de laatste 80 bladzijdes ontspringt zich een waterval met informatie. Met een twist die ik absoluut niet zag aankomen.