Lezersrecensie
Perzische vrouwen en hun kleurrijke verhaal
De Perzen, het debuut van schrijfster Sanam Mahloudji, werd vertaald naar het Nederlands door Madelon Janse en stond op de Shortlist Women’s Prize for Fiction.
Het verhaal wordt verteld vanuit vijf vrouwen uit de in Iran voorname en rijke familie Valiat. Gaande het verhaal komen we erachter dat de revolutie van 1979 ervoor zorgde dat drie van de vrouwen vluchten naar de Verenigde Staten. Zij krijgen te maken met vooroordelen terwijl de twee achterblijfsters te maken krijgen met de streng religieuze omwenteling in het land. We volgen al deze vrouwen over een periode van ongeveer 80 jaar, waarin Mahloudji telkens wisselt van perspectief en tijdsperiode. De aanstaande rechtszaak van een van hen, Shirin, omdat zij wordt gearresteerd wegens vermeende prostitutie, is een katalysator die het verhaal start, het verhaal van Seema is uiteindelijk de verbindende factor van het verhaal/het plot.
De vijf vrouwelijk stemmen hebben ieder hun eigen vertelstem en zijn daarmee ook subjectief, de één is gericht op zichzelf en flamboyant, de ander is weer bitterder of juist beschouwender. Er is een scherp contrast in levensstijlen, zij kunnen soms niet met en niet zonder elkaar. Doordat je de gebeurtenissen van meerdere kanten bekijkt worden er telkens maar kleine stukjes prijs gegeven van het verhaal waardoor het blijft boeien.
De stijl kenmerkt zich verder door veel scherpe dialogen, waarin ook humor wordt verwerkt. Haar schrijfstijl is vrij toegankelijk, maar er komen ook diepgaandere doordenkers/wijsheden in voor en ze maakt gebruik van mooie metaforen; "Ze rekte het laatste woord van elke zin uit, alsof het een plakkerig goedje was dat zich vastzoog aan haar stem".
Dit alles levert een boeiende, scherpe en bij vlagen humoristische roman op, met een vleugje drank, drugs, verraad en geheimen, waarin je een mooi beeld krijgt van de geschiedenis van Iran en iets meekrijgt van de Perzische cultuur. Een verhaal over identiteit, hoop, sterke familie- en vrouwenbanden en de mogelijkheid jezelf opnieuw uit te vinden en dat je elkaar nodig hebt, ondanks wat er allemaal gebeurt in je leefomgeving en in je leven en ondanks hoe lang je letterlijk of figuurlijk gescheiden levens leidt. Ik wil hierbij het persoonlijke en hoopvolle nawoord niet onvermeld laten.
Het verhaal wordt verteld vanuit vijf vrouwen uit de in Iran voorname en rijke familie Valiat. Gaande het verhaal komen we erachter dat de revolutie van 1979 ervoor zorgde dat drie van de vrouwen vluchten naar de Verenigde Staten. Zij krijgen te maken met vooroordelen terwijl de twee achterblijfsters te maken krijgen met de streng religieuze omwenteling in het land. We volgen al deze vrouwen over een periode van ongeveer 80 jaar, waarin Mahloudji telkens wisselt van perspectief en tijdsperiode. De aanstaande rechtszaak van een van hen, Shirin, omdat zij wordt gearresteerd wegens vermeende prostitutie, is een katalysator die het verhaal start, het verhaal van Seema is uiteindelijk de verbindende factor van het verhaal/het plot.
De vijf vrouwelijk stemmen hebben ieder hun eigen vertelstem en zijn daarmee ook subjectief, de één is gericht op zichzelf en flamboyant, de ander is weer bitterder of juist beschouwender. Er is een scherp contrast in levensstijlen, zij kunnen soms niet met en niet zonder elkaar. Doordat je de gebeurtenissen van meerdere kanten bekijkt worden er telkens maar kleine stukjes prijs gegeven van het verhaal waardoor het blijft boeien.
De stijl kenmerkt zich verder door veel scherpe dialogen, waarin ook humor wordt verwerkt. Haar schrijfstijl is vrij toegankelijk, maar er komen ook diepgaandere doordenkers/wijsheden in voor en ze maakt gebruik van mooie metaforen; "Ze rekte het laatste woord van elke zin uit, alsof het een plakkerig goedje was dat zich vastzoog aan haar stem".
Dit alles levert een boeiende, scherpe en bij vlagen humoristische roman op, met een vleugje drank, drugs, verraad en geheimen, waarin je een mooi beeld krijgt van de geschiedenis van Iran en iets meekrijgt van de Perzische cultuur. Een verhaal over identiteit, hoop, sterke familie- en vrouwenbanden en de mogelijkheid jezelf opnieuw uit te vinden en dat je elkaar nodig hebt, ondanks wat er allemaal gebeurt in je leefomgeving en in je leven en ondanks hoe lang je letterlijk of figuurlijk gescheiden levens leidt. Ik wil hierbij het persoonlijke en hoopvolle nawoord niet onvermeld laten.
1
Reageer op deze recensie
