Naar het Paradijs

Hanya Yanagiharas eerdere roman ‘Een klein leven’ is één van mijn favoriete boeken allertijden, dus ik keek erg uit naar haar nieuwe roman ‘Naar het paradijs’. Mijn verwachtingen waren dus hooggespannen.

Naar het paradijs speelt zich achtereenvolgens af in 1893, 1993 en 2093. Het zijn alternatieve geschiedenissen en laten we hopen, een alternatieve toekomst van Amerika. Het is een boek over ziekte en wat dat doet met een mens, over verwachtingen, keuzes maken, (wan)hoop en liefde. De drie delen hebben elk een eigen schrijfstijl, passende bij de tijd en de personages. De personages in de verschillende delen hebben vaak dezelfde namen en er zijn terugkerende locaties; Hawaï, New York en in New York een huis aan Washington Square.

Naarmate het boek vordert komen het verhaal en de personages dichterbij en meer binnen, het wordt troostelozer, wanhopiger en grijpt meer aan. Het laatste, grootste deel is een beklemmende en huiveringwekkend kille toekomstvisie. Yanagihara beschrijft de alternatieve geschiedenis en de toekomst zo goed en gedetailleerd, alsof het niet alleen echt gebeurd zou kunnen zijn, maar ook echt gebeurd is. De beschreven worstelingen van mensen die ‘anders’ zijn en de dynamiek in relaties zijn intens en raak. Dit herken ik uit Een klein leven, terwijl dit een volstrekt ander soort verhaal is en de romans verder niet te vergelijken zijn met elkaar.

Ik bleef na het eerste deel puzzelen of de personages in de verschillende tijdperken verwant aan elkaar zijn. Hoe dan ook, in deze versies van Amerika die door Yanagihara ingenieus beschreven zijn, gelijk aan de onze of net een beetje anders, blijft er altijd uitsluiting, discriminatie en eenzaamheid. Bovenal beschrijft het een zoektocht naar liefde en aansluiting, wat weer een weergaloze en aangrijpende roman heeft opgeleverd.