Vogeleiland

Marion Pauw heeft met Vogeleiland een originele thriller geschreven, het verhaal wordt verteld vanuit drie perspectieven die langzaam in elkaar draaien. De dwarse puber Marianne keert zich af van haar ouders en loopt weg. Ze belandt met de meerderjarige Berend op een onbewoond desolaat eiland, haar jongere zusje en ouders blijven ontredderd achter.
De sfeer is beklemmend en donker en voert je mee, je voelt de triestheid, eenzaamheid en de wanhoop. De personages zijn mooi uitgediept en zeker niet eendimensionaal wat ik wel eens het manco vind in zogenaamde literaire thrillers. Het verhaal laat je nadenken over obsessie, emotionele verwaarlozing, rouw en slachtoffer- en daderschap. De natuur- en vogelbeschrijvingen komen realistisch over en dragen bij aan de bijzondere sfeer van het boek. Wat mij betreft had het verhaal verder mogen gaan. In een aantal zinnen wordt op het einde nog iets geschreven over het verdere verloop, dat voelt voor mij een beetje onafgemaakt. Ik had (zonder iets te willen verklappen) meer willen lezen over hoe het de hoofdpersonen is vergaan.
Het is al met al geen nagelbijtend spannende pageturner, de spanning zit hem in de beklemming en het onontkoombare noodlot.
Een waardige kandidaat voor de shortlist van de Hebban Thrillerprijs!