Lezersrecensie
Een melodrama
Omdat mijn voorouders ook in Veenhuizen en de Ommerschans zaten, was ik erg benieuwd naar dit boek. Voorop gesteld: het boek is een sympathieke geste naar alle anonieme stumpers die door dit systeem heen zijn gegaan. Door het verhaal niet alleen vanuit de hoofdpersoon Karel te vertellen, maar ook de nodige bij-personages de aandacht (en een stem) te geven krijg je een redelijk beeld van Veenhuizen in de jaren 1820 - 1830.
Toch geef ik het boek maar 2 sterren. Ten eerste vanwege de schrijfstijl. De zinnen zijn erg kort en houterig en er zit een rare disbalans in het vocabulaire, waarbij nogal knullig en 'simpel' taalgebruik wordt afgewisseld met een veel archaïscher idioom. Misschien is dit doelbewust gedaan om het boek een soort 19e-eeuws sfeertje mee te geven, maar het werkt niet.
Het tweede deel van het boek, het deel dat zich afspeelt in Veenhuizen, lijkt redelijk historisch accuraat te zijn, maar in het eerste deel (Amsterdam) gaat er wel het een en ander mis. Zo lijkt het me sterk dat in huize Muller een piano staat, waar dochter Lize cantates van Bach aan het instuderen is. Begin 19e eeuw waren dit soort liefhebberijen voorbehouden aan jongedames van adel en uit de hogere burgerij en bepaald niet gebruikelijk voor de dochter van een armlastige timmerman. Bovendien barstte in 1815 niet de berg Tabor (Israël), maar de vulkaan Tambora (Indonesië) uit.
Wat ik al eerder aangaf is het een aardige vondst om meerdere stemmen te laten klinken in het verhaal. Op Karel na (hoewel deze erg volwassen reageert voor een dertienjarige) komt echter geen van de personages echt tot leven; het zijn meer 'props' dan personen. En waarom in hemelsnaam die overdaad aan besmuikte beschrijvingen van masturbatie en seksuele gevoelens? Er zit überhaupt erg veel emotioneel effectbejag in het boek; waarschijnlijk de beroepsdeformatie van een bestseller-trillerauteur.
Hoewel 'schrijfcoach' en beroepsauteur vind ik Patricia Snel geen topper in haar métier. 'De vondeling van Veenhuizen' is eerder een niet al te goed geschreven kinderboek dan volwassen roman.
Toch geef ik het boek maar 2 sterren. Ten eerste vanwege de schrijfstijl. De zinnen zijn erg kort en houterig en er zit een rare disbalans in het vocabulaire, waarbij nogal knullig en 'simpel' taalgebruik wordt afgewisseld met een veel archaïscher idioom. Misschien is dit doelbewust gedaan om het boek een soort 19e-eeuws sfeertje mee te geven, maar het werkt niet.
Het tweede deel van het boek, het deel dat zich afspeelt in Veenhuizen, lijkt redelijk historisch accuraat te zijn, maar in het eerste deel (Amsterdam) gaat er wel het een en ander mis. Zo lijkt het me sterk dat in huize Muller een piano staat, waar dochter Lize cantates van Bach aan het instuderen is. Begin 19e eeuw waren dit soort liefhebberijen voorbehouden aan jongedames van adel en uit de hogere burgerij en bepaald niet gebruikelijk voor de dochter van een armlastige timmerman. Bovendien barstte in 1815 niet de berg Tabor (Israël), maar de vulkaan Tambora (Indonesië) uit.
Wat ik al eerder aangaf is het een aardige vondst om meerdere stemmen te laten klinken in het verhaal. Op Karel na (hoewel deze erg volwassen reageert voor een dertienjarige) komt echter geen van de personages echt tot leven; het zijn meer 'props' dan personen. En waarom in hemelsnaam die overdaad aan besmuikte beschrijvingen van masturbatie en seksuele gevoelens? Er zit überhaupt erg veel emotioneel effectbejag in het boek; waarschijnlijk de beroepsdeformatie van een bestseller-trillerauteur.
Hoewel 'schrijfcoach' en beroepsauteur vind ik Patricia Snel geen topper in haar métier. 'De vondeling van Veenhuizen' is eerder een niet al te goed geschreven kinderboek dan volwassen roman.
6
Reageer op deze recensie