Lezersrecensie
Over homoseksualiteit en sociale schaamte.
“Mijn homoseksualiteit is het begin van alles, het is waarom ik schrijf, waarom ik lees, waarom ik in Parijs woon, alles, maar in mijn boeken is het meer een middel om de wereld om me heen te analyseren, dan om licht te werpen op homoseksualiteit.”
Dit zegt Édouard Louis in een NRC-interview (29 juni 2023). Veranderen: Methode is het 5e autobiografische boek van hem. Ik heb alleen zijn eerste, Weg met Eddy Bellegueule gelezen. De titel dekt in dit geval de gehele lading. En meer dan nog homoseksualiteit gaat het hier over sociale schaamte.
“Wat ik was geweest, stond in mijn vlees geschreven, in mijn stem, in mijn bewegingen, en ik besloot alles in mezelf te veranderen.”
Het boek gaat over wat hij allemaal heeft veranderd (een aantal dingen waren voor mij zeer herkenbaar). Maar vooral hoe hij dat heeft gedaan. En daarin is hij heel ver gegaan. Voordat hij dat allemaal beschrijft begint hij met een verantwoording aan zijn vader. Waarom hij wilde veranderen. Bijzonder openhartig.
Het mooie is dat hij aan het eind toch ook heimwee heeft naar vroeger:
“Of liever: ik vond mijn kindertijd afschuwelijk en mis mijn kindertijd. Is dat normaal?
Naar de tijd dat als mijn vader hoorde dat er een fles wijn werd ontkurkt, hij zei, ‘hé, ik word geroepen!’
Naar de tijd dat we acht, negen uur per dag tv-keken omdat we dankzij de tv niet meer dachten aan de dag van vandaag en niet meer hoefden te denken aan morgen, dat wil zeggen aan zorgen en aan het leven.”
Eerder in het boek heeft hij dan al aangegeven dat zijn afkomst ook een voorrecht kan zijn:
“Ik voelde een soort medelijden of althans mismoedigheid als ik dacht aan de mensen die grote Parijse theaters betraden of op een terras gingen zitten zonder te beseffen wat een geluksvogels ze waren, zonder opgetogen te zijn, die zulke handelingen verrichtten zoals ze die in hun kindertijd hadden verricht, zoals hun ouders en grootouders voor hen hadden gedaan, omdat ze in een meer bevoorrechte wereld geboren waren dan ik. Mijn voorrecht was dat ik het leven zonder voorrecht had gekend.”
Dit zegt Édouard Louis in een NRC-interview (29 juni 2023). Veranderen: Methode is het 5e autobiografische boek van hem. Ik heb alleen zijn eerste, Weg met Eddy Bellegueule gelezen. De titel dekt in dit geval de gehele lading. En meer dan nog homoseksualiteit gaat het hier over sociale schaamte.
“Wat ik was geweest, stond in mijn vlees geschreven, in mijn stem, in mijn bewegingen, en ik besloot alles in mezelf te veranderen.”
Het boek gaat over wat hij allemaal heeft veranderd (een aantal dingen waren voor mij zeer herkenbaar). Maar vooral hoe hij dat heeft gedaan. En daarin is hij heel ver gegaan. Voordat hij dat allemaal beschrijft begint hij met een verantwoording aan zijn vader. Waarom hij wilde veranderen. Bijzonder openhartig.
Het mooie is dat hij aan het eind toch ook heimwee heeft naar vroeger:
“Of liever: ik vond mijn kindertijd afschuwelijk en mis mijn kindertijd. Is dat normaal?
Naar de tijd dat als mijn vader hoorde dat er een fles wijn werd ontkurkt, hij zei, ‘hé, ik word geroepen!’
Naar de tijd dat we acht, negen uur per dag tv-keken omdat we dankzij de tv niet meer dachten aan de dag van vandaag en niet meer hoefden te denken aan morgen, dat wil zeggen aan zorgen en aan het leven.”
Eerder in het boek heeft hij dan al aangegeven dat zijn afkomst ook een voorrecht kan zijn:
“Ik voelde een soort medelijden of althans mismoedigheid als ik dacht aan de mensen die grote Parijse theaters betraden of op een terras gingen zitten zonder te beseffen wat een geluksvogels ze waren, zonder opgetogen te zijn, die zulke handelingen verrichtten zoals ze die in hun kindertijd hadden verricht, zoals hun ouders en grootouders voor hen hadden gedaan, omdat ze in een meer bevoorrechte wereld geboren waren dan ik. Mijn voorrecht was dat ik het leven zonder voorrecht had gekend.”
1
Reageer op deze recensie
